Η ώρα της αλήθειας

Γυρίσαμε λοιπόν... Ήταν από τα πιο συναρπαστικά διήμερα που έχουμε περάσει στη ζωή μας, μακράν η καλύτερη εκδρομή ever, απολύτως τέλεια από την αρχή μέχρι το τέλος της!

Μόνο η ήττα της Εθνικής μάς συννέφιασε λιγάκι, αλλά κι αυτό κράτησε μόνο μέσα στο γήπεδο.
Προβλέπεται να κάνω αρκετά post... και δεν ξέρω τι να πρωτοπώ... Για την ώρα όμως, ας τελειώνουμε με το παιχνιδάκι.

Γιατί καλέ μόνο τόσο λίγες ψήφοι; Πού χάθηκαν οι υπόλοιποι τακτικοί μας αναγνώστες; Ακολούθησαν το κλισέ και έκαναν τη "μεγάλη έξοδο" για το τριήμερο; LOL
Γυάλινο Δάκρυ και 3 parties a day, μπράβο, πολύ σωστά, το βρήκατε. :-)
Εκτενώς:

1. Δε θα άντεχα με τίποτα να κάνω ελεύθερη πτώση. Η αδρεναλίνη είναι ΟΚ σε λογικές δόσεις ώστε να μπορώ να την απολαμβάνω, π.χ. σε τρενάκια ταχύτητας με ανάποδες στροφές κλπ. Ως εκεί όμως. Αυτοί που μπορούν και το κάνουν, καλά κάνουν. Αν εγώ θελήσω να πάω από ανακοπή, μια πτώση θα είναι ομολογουμένως αποτελεσματική!
2. Δεν καταλαβαίνω τίποτα. Είναι αλήθεια πως στο σπίτι έχω χαρτομάντηλα κάθε 3 μέτρα περίπου, αλλά από αλλεργίες τέτοιου τύπου ευτυχώς δεν πάσχω, και τα χαρτομάντηλα δεν βοηθούν σε τίποτα με τις αλλεργίες που όντως έχω. Οι δικές μου είναι πιο ιδιαίτερες (και ηλίθιες, κατά την άποψή μου), και κυρίως δερματικές: π.χ. στο φως του ήλιου, στο σελοφάν, στο σκληρό νερό, στο latex.
3. Ναι, είχα ένα θέμα με το νερό, όσο κι αν λατρεύω τη θάλασσα και πέφτω σε κατάθλιψη αν μείνω πολύ καιρό μακριά της. Φυσικά και ντρεπόμουν φριχτά, δε μπορούσα να συμμετέχω στα παιχνίδια στο νερό και μεταξύ 12-14 δεν ξανοιγόμουν αν δεν είχα τη μπάλα αγκαλιά για να με κρατάει στην επιφάνεια (μετά ανακάλυψα πως επιπλέω τόσο φυσικά που, όσο σκληρά κι αν προσπαθώ, είναι αδύνατον να βουτήξω για να φτάσω ένα κοχύλι ας πούμε!).
4. Τι να πω τώρα για το τελευταίο... Θα αφήσω τους φίλους να το σχολιάσουν, αν θέλουν. Πάντως δεν είμαι φάλτσα.

(Ήρθε η στιγμή να κάνω την υπέρβαση...
Ορίστε και η φάτσα μου λοιπόν, για πρώτη φορά στο blog!)

by Saigon