Vita Brevis

Ο Woody κι εγώ πήγαμε στην Αθήνα για διήμερο. Ήμασταν καλεσμένοι στο γάμο δυο πολύ καλών μας φίλων, από αυτούς που αγαπάμε πολύ εδώ και χρόνια, και που θα πηγαίναμε ως την άκρη του κόσμου για να μη λείψουμε από τη χαρά τους... Μας φιλοξένησαν στην Αθήνα άλλοι δυο πολύ καλοί μας φίλοι, της ίδιας συνομοταξίας. Ήταν υπέροχο για μας να τους έχουμε εκεί όλους μαζεμένους.

Την Τετάρτη το πρωί αποφασίσαμε να βγούμε οι δυο μας στο κέντρο της Αθήνας για βόλτα και μικροψώνια. Πηγαίνοντας προς το σταθμό του ΗΣΑΠ, είδαμε ένα μαγαζί με την ονομασία "Μπουγάτσα Θεσσαλονίκης ΣΑΝΤΕ". Το καλοσκεφτήκαμε και αποφασίσαμε να το παίξουμε "Ελληνάρες" από το προηγούμενο post, και να φάμε επιδεικτικά το βόρειο πρωινό μας στο νότο!
Καθίσαμε δίπλα σε μια μεγάλη παρέα από μαθητές (αγόρια μόνον) που είχαν μόλις τελειώσει από εξετάσεις και μετρούσαν με το ζόρι ρεφενέ τα κέρματά τους για να μοιραστούν 2-3 μερίδες μπουγάτσα. Ατάκες θανατηφόρες έρχονταν από δίπλα σε υψηλά ντεσιμπέλ, και κρυφογελούσαμε κι εμείς μαζί. Σε κάποια στιγμή ήρθε ένας από τους σερβιτόρους και είπε:
"Παιδιά, να σας κεράσω άλλες δυο μερίδες να ησυχάσετε λίγο;"
"Μη σου πω και τρεις...", εισέπραξε την απάντηση.

Κάναμε τη βόλτα μας, ψωνίσαμε πραγματάκια και δώρο γάμου για τα μελλόνυμφα, πήγαμε στο κλασικό προσκύνημα για χάντρες στο Μοναστηράκι, χαζέψαμε τους μουσικούς στην Ερμού, και καταλήξαμε να τρώμε καζάν ντιπί στου Güllüoğlu. Το μεσημέρι τα κορίτσια πήγαμε στο κομμωτήριο επειδή βαριόμασταν να κάνουμε πιστολάκι μόνες μας μέσα στη ζέστη του σπιτιού (και επειδή λίγη περιποίηση πότε-πότε τη δικαιούμαστε, βρε αδερφέ), μετά φάγαμε σε ωραιότατο ρώσικο εστιατόριο (βινιγκρέτ, καροτοσαλάτα, βερένικι και μπλινί με τυρί, κρύα σούπα Ακρόσκα για τα κορίτσια, Στρογγανώφ και σασλίκ για τα αγόρια), βάλαμε τα καλά μας και πήγαμε στο γάμο.

Οι νιόπαντροι, κουκλιά κι οι δυο, μας συγκίνησαν παρ' όλο το χιούμορ τους. Έξω στο προαύλιο μάς είχε στήσει ενέδρα μια περιπλανώμενη κομπανία με 5-6 όργανα, μπας και πείσουν κανέναν να "ασημώσει", που μας έκαναν την τιμή να παίξουνε για το γαμπρό και τη νύφη μας... Φυσικά δεν τους έδωσε κανείς σημασία, και ξαφνικά όλοι τους πήγαν για στενό μαρκάρισμα καρφωτοί στον Woody, λες και ήτανε συνεννοημένοι.
"Κουμπάρε, ασήμωσε".
"Δεν είμαι ο κουμπάρος, ρε παιδιά"!
"Ασήμωσε ρε κουμπάρε, άντε παίζουμε για τη νύφη".
"Ρε παιδιά σας λέω δεν είμαι ο κουμπάρος"!
Δεν τον άφηναν να κάνει βήμα.
"Άντε ρε κουμπάρε, δώσε κάτι, για το καλό".
Επεμβαίνω εγώ.
"Δεν είναι ο κουμπάρος βρε παιδιά, αμάν επιτέλους"!
"Ε δεν πειράζει, να δώσει".
"Και γιατί να δώσω, ρε φίλε; Σου φαίνομαι για λεφτάς;" διαμαρτύρεται χασκογελώντας ο Woody.
"Ναι! Μια χαρά καλοντυμένος είσαι", έρχεται η αποστομωτική απάντηση.
"Δεν έχω λεφτά, τα έχει όλα η γυναίκα μου".
"Ε και πού είναι η γυναίκα σου δηλαδή;"
"Κάπου εκεί πίσω", πετάγομαι εγώ, δείχνοντας 20 μέτρα πίσω από την πλάτη μου, μέσα στον κόσμο.

Στο γλέντι μετά το γάμο, χορέψαμε μέχρι τελικής πτώσεως. Τα ρούχα μας είχαν κολλήσει από τον ιδρώτα και κόντευαν να αλλάξουν χρώμα, τα μαλλιά μας έσταζαν στο πάτωμα, τις πατούσες μας ακόμα δεν τις νιώθουμε, τα πόδια πιασμένα, οι φωνές βραχνές. Παλιές χορογραφίες ανασύρθηκαν μαζί με ατελείωτα χαχανητά, καινούριες επινοήθηκαν και εκτελέστηκαν επιτόπου μέσα σε ιαχές ενθουσιασμού. Αγκαλιές, φιλιά... Πριν φύγουν και οι τελευταίοι, καταφέραμε κι εμείς να ξεκολλήσουμε. Κυριολεκτικά με τα παπούτσια στο χέρι (άτιμα τακούνια, που να μη σώσω να σας ξαναδώ μπροστά μου) φτάσαμε μέχρι το αυτοκίνητο και αρχίσαμε την αναζήτηση του δρόμου που θα μας πήγαινε σπίτι.

Και κάπου εκεί, όλα έγιναν αλλιώς.

Ο Woody καθόταν συνοδηγός. Εγώ καθόμουν ακριβώς από πίσω του, στο δεξί παράθυρο. Στο πίσω κάθισμα ήταν μαζί μου άλλα δύο άτομα. Ο Woody άνοιξε το στόμα του και είπε στον οδηγό μας "Αχ, δεν το είδες το...". Εγώ πάλι, είδα κάτι άλλο. Είδα το άλλο αυτοκίνητο να έρχεται πάνω μας. Με ταχύτητα. Είδα ότι οι τροχιές μας θα συναντιούνταν αναπόφευκτα. "Είδα" μέσα στο νου μου το μετά. Είδα στο νου μου πως μας εμβόλιζαν από το πλάι, είδα το τράνταγμα, είδα πως θα ακουγόταν ο ήχος της λαμαρίνας και του γυαλιού, είδα τη βίαια κίνηση του αυτοκινήτου μας προς τη νέα κατεύθυνση μετά το χτύπημα. Είδα και το πιο μετά. Και αυτό το πιο μετά ήταν αυτό που με τρόμαξε. Ή μάλλον, η απουσία του μετά. Γιατί δεν υπήρχε τίποτα μετά. Τίποτα που να μπορούσα να νιώσω, ή να ελέγξω, ή να αλλάξω. Τίποτα.
Και σ' αυτά τα κλάσματα του δευτερολέπτου, έσφιξα τα μάτια μου και φώναξα "ΟΧΙ". Δεν πρόλαβα να δηλώσω με άλλον τρόπο, πόσο μεγάλη αντίρρηση είχα γι' αυτό το μετά.
Κι αυτό που ήρθε, ήταν μόνο το μισό. Το ανώδυνο μισό. Ήρθε το τράνταγμα, ο ήχος, η βίαια κίνηση μετά το χτύπημα. Και το σοκ ήταν πως μου δόθηκε ο χρόνος σε ένα νέο μετά για να ανοίξω τα μάτια και να δω πως δεν είχαν τελειώσει όλα, πως το άλλο μισό του μετά δεν ήταν για μας εκεί, εκείνη τη στιγμή. Παραλυμένη, γιατί το είχα δει πριν συμβεί, και ευτυχώς δεν συνέβη ποτέ. Ο Woody αργότερα μου είπε πως αυτό ακριβώς θα συνέβαινε, αφού τέτοια ήταν η ταχύτητα και η τροχιά μας, αν ο οδηγός μας δεν είχε αφήσει από ξάφνιασμα το γκάζι όταν του μίλησε. Τα ελάχιστα θραύσματα του χρόνου, ήταν αυτά που κράτησαν αρκετά πίσω το αυτοκίνητό μας ώστε να μη μας εμβολίσουν από το πλάι.

[Εdited - η φωτογραφία αποσύρθηκε. Έφερνε πολλές κακές αναμνήσεις.]

Από χτες το βράδυ, δε μπορώ να αναγκάσω αυτή τη σκηνή να σταματήσει να παίζεται σε επανάληψη μέσα στο κεφάλι μου. Ζητώ ειλικρινά συγγνώμη από τους συνεπιβάτες μου στο αυτοκίνητο. Ίσως σας φάνηκε παράξενη η αντίδρασή μου μόλις βγήκαμε στο πεζοδρόμιο. Συγχωρήστε με, το "όραμα" ήταν πιο δυνατό απ' όσο νόμιζα πως μπορούσα ν' αντέξω, και ήθελα μ' αυτό το post να σας εξηγήσω την έντασή μου. Οι υλικές ζημιές είναι μεγάλες, όμως το πιο σημαντικό είναι πως είμαστε όλοι καλά... Σας αγαπώ πολύ.

Υ.Γ.: Κι αν φαίνεται πως φλυαρώ περί ανέμων και υδάτων στην αρχή του post, είναι γιατί πάντα ούτως ή άλλως δίνω σημασία στις χαρές, κι όχι στις λύπες...

by Saigon