Munich - Salzburg June 2008: Part IV

Κυριακή πρωί, μετά από ελάχιστες ώρες ύπνου (ο καθένας στο δωμάτιό του, γιατί έτσι όπως γυρίσαμε πτώμα κατά τις 03:00 με βαμμένα μάγουλα, θέλαμε να κάνουμε μπάνιο γρήγορα και να ξεραθούμε), έχουμε δώσει ραντεβού με τον Woody για πρωινό στις 07:00.
Βάζει αφύπνιση στο κινητό του ο καλός μου, ντύνεται, πάει προς το μπουφέ. Χαμογελάει στην υπάλληλο και πάει να μπει στην τραπεζαρία. Εκείνη τον προλαβαίνει ευγενικά:
"Was ist Ihre Zimmernummer, bitte?"
"Εεεεεεε... νο, νο...", λέει το Τρυποκαρυδάκι μου πανικόβλητο. "Νο σπικ...", προσθέτει.
"Oh, what is your room number, please?"
"Εεεεεεε... φορ όου έητ" (ήξερε και το "όου", τρομάρα του! LOL).
Μπαίνει λοιπόν στην τραπεζαρία, όλα στρωμένα και αχνιστά και λαχταριστά, όμως ούτε ψυχή!!! Κανένας εκεί! Σκέφτεται το καμάρι μου, "καλά οι υπόλοιποι, θα τους πήρε λίγο ο ύπνος, αλλά το κοριτσάκι μου πού είναι;". Και πάνω εκεί, πέφτει το μάτι του στην τηλεόραση έξω από την τραπεζαρία, στο χώρο για καφέ. Όπως το περιέγραψε αργότερα ο Woody, είχε εκπομπή "ο Παπαδάκης της Γερμανίας", και σε μια γωνία της οθόνης έγραφε την ώρα... 06:08.
Γυρνάει στην κοπέλα και λέει:
"Μι... γκόου σληπ νάου... άφτερ ουάν άουρ...", επισφραγίζει τα λεγόμενά του με μερικές χειρονομίες και ξαναπηγαίνει για ύπνο.
Όταν μετά από μια ώρα πέρασα από το δωμάτιό του και πήγαμε μαζί για πρωινό, φτάνοντας κοντά στην υπάλληλο τον είδα να χαμογελάει με οικειότητα λέγοντας "Ριμέμπερ; Φορ όου έητ!" και εκείνη ανταπέδωσε με ένα χαριτωμένο "Oh yes, it's you!" και γέλασαν, λες και είχαν την ίδια συνομιλία κάθε μέρα εδώ και είκοσι μέρες! Όλο απορία γυρνάω το βλέμμα στον Woody.
"Ναι, ξέρεις, ήμουν πάλι εδώ πριν μια ώρα".
"Γιατί;!;"
"Γιατί ξέχασα να βάλω το κινητό σε ώρα Γερμανίας".
Ακόμα γελάω.

:-)

Η επιστροφή

Κάναμε πολύ καλή παρέα στην εκδρομή. Βρήκαμε καταπληκτικούς ανθρώπους και δέσαμε απίστευτα! Ατάκες, γέλια, πειράγματα, φωτογραφίες... Στο πούλμαν, στο αεροδρόμιο και στο αεροπλάνο έπεσαν σχόλια θεϊκά! Δε θέλαμε με τίποτα να χωριστούμε. Ο Τ. μιλούσε για όλους μας όταν είπε "Αυτή η εκδρομή έπρεπε να κρατήσει πέντε μέρες ακόμα"...
Ήταν όλα τέλεια, και φυσικά δε θα μπορούσε ο αποχαιρετισμός μας στο αεροδρόμιο της Αθήνας να είναι άχρωμος και συνηθισμένος. Στις φωτογραφίες που βγάλαμε όλοι μαζί δίπλα στον ιμάντα αποσκευών, είμαστε καθισμένοι σαν ποδοσφαιρική ομάδα για να πλαισιώσουμε τη μεγάλη πρωταγωνίστρια της ημέρας: τη μπάλα του χτεσινοβραδινού ματς, που έφυγε ιπτάμενη από τον αγωνιστικό χώρο και έφτασε ως την κερκίδα, στα χέρια του Κ.!!! Ένα σπάνιο αναμνηστικό, για μια ζωή...

Αγκαλιές και φιλιά σε όλη την παρέα. Μας λείπετε πολύ!

[αφήγηση τέλος...
ίσως βάλω 1-2 post ακόμα με ποικίλο φωτογραφικό υλικό!]

by Saigon