Ελληνάρες

Τρίτο και τελευταίο άρθρο που έβγαλα στην άκρη από το Vmen Μαΐου.

Γραμμένο από την Ελένη Ψυχούλη.

Έλληνες σε όλα

Αν περπατώντας στην παρισινή λεωφόρο Foch ή στο Soho ένιωσες ποτέ μια ξαφνική δυσφορία, είναι ίσως διότι μόλις είχες την ατυχία να συναντήσεις συμπατριώτη "ελληνάρα".

Τρόποι για να ταξιδέψεις υπάρχουν πολλοί. Άλλοι ταξιδεύουν για να ανοίξουν τα μάτια και τους ορίζοντές τους και άλλοι μόνο και μόνο για να αποδείξουν ότι ο Παράδεισος βρίσκεται μόνο στο τριάρι τους στον Χολαργό, όπως άφθονοι αξιότιμοι συμπατριώτες μας. Και εκεί που με τον γιο μου είχαμε βυθιστεί στα μυστήρια της ευρωπαϊκής αναγέννησης στο Λούβρο, μια παρέα "πατριωτάκια" μυρίστηκε το γλωσσικό μας ιδίωμα. Και αφού μας προσφώνησε με τον τίτλο των εισαγωγικών, μας προσκάλεσε για μια φραπεδιά, αφού πρώτα μας ανακοίνωσε ότι η Τζοκόντα είναι μεγάλη απάτη και οι Γάλλοι "κλεφταράδες" που ζητάνε τέτοιο εισιτήριο για ένα "καδράκι τόσο δα". Ο εξοπλισμός του φραπέ είχε φυσικά αγοραστεί σε ελληνικό περίπτερο, καθότι, ως γνωστόν, οι Γάλλοι -που είναι πίσω- και "τρώνε το κρέας τους ωμό σαν τους κανίβαλους" δεν έχουν ακόμα περάσει στο πολιτισμικό στάδιο της café society. Στρογγυλοκαθισμένοι στα ιερά μάρμαρα των Λουδοβίκων, τα οποία προσέβαλαν με τα ψίχουλα των κρουασάν που είχαν κλέψει από το πρωινό, και κουνώντας υστερικά τα σέικερ, τα "πατριωτάκια" πρόλαβαν μέσα σε τρία κλάσματα του δευτερολέπτου να μας βομβαρδίσουν με όλα τα δεινά που συνεπάγεται ένα ταξίδι στο Παρίσι: οι Γάλλοι είναι όλοι αδελφές, γιατί αλλιώς δεν θα καταδεχόντουσαν να μιλάνε αυτή τη φλούφλικη γλώσσα, η πείνα τούς θέρισε γιατί τα McDonalds είναι πιο δυσεύρετα και από το χαβιάρι και οι Παριζιάνοι είναι μια δυστυχισμένη φυλή που μένει σε κάτι σπίτια παλιατζούρες αφού ακόμη δεν έχει ανακαλύψει το "μοντέλο" ροζουλί μεζονέτα στα Βριλήσια.

Ο "Ελληνάρας" όταν βγαίνει από τη χώρα του σαρκάζει και κοροϊδεύει ό,τι δεν κατανοεί - όταν στην επιστροφή τον ρωτήσεις πώς πέρασε, θα σου απαντήσει: "Άσε ρε, πολύ πίσω οι άνθρωποι! Εμείς ζούμε στον Παράδεισο!". Ακόμη και αν μόλις αποχαιρέτησε το Μανχάταν. Φοβικός και κουτοπόνηρος, βιώνει παντού τον κίνδυνο του αγνώστου, ακόμη και όταν βρίσκεται στη μέση της 5ης νεοϋορκέζικης λεωφόρου. Οι ιταλοί είναι κλεφταράδες και οι μαύροι σκοτώνουν για την πλάκα τους. Παραμυθάδες και ερμητικά κλεισμένοι στο κούφιο καβούκι τους, θα σου διηγηθούν με όλες τις λεπτομέρειες της Ντόρας την Εξερευνήτριας το γεγονός ότι με την τόλμη του Λόρενς της Αραβίας, ανακάλυψαν μια εξωτική γωνιά όπου ακόμη δεν έχει πατήσει το πόδι του Δυτικού, για να σου δείξουν στις φωτογραφίες την Jemaa El Fnaa του Μαρακές, κοινώς το Μαροκινό Σύνταγμα, όπου θα προσγειωθούν όλα τα δισεκατομμύρια των τουριστών με προορισμό το Μαγκρέμπ. Στο Ντουμπάι, στο Μιλάνο και όπου στον πλανήτη βρουν μαγαζιά, θα πάνε με σκοπό ιερό και αποκλειστικό για να τσακίσουν τις χρεωμένες κάρτες. Και αφού ξεποδαριαστούν στη via Montenapoleone, θα καταλήξουν να ψωνίσουν στις ίδιες αλυσίδες με της Ερμού, αφού αυτές εμπιστεύονται. Το θέμα δεν είναι το ταξίδι, αλλά η επιστροφή στην οικεία Ιθάκη. Και η μαγκιά: Μπορεί να γύρισα στραβάδι, αλλά η σφραγίδα στο διαβατήριο το λέει ότι είμαι κοσμογυρισμένος.

(Το Vmen είναι ένθετο μηνιαίο περιοδικό της εφημερίδας Το Βήμα)

by Saigon