... and a Happy New Year!

Έταξα ότι θα γράψω post για τα δώρα που ψώνισα μέσω internet και μου πήραν τα μυαλά αυτή την εορταστική περίοδο. Δε βόλεψε να βρω μια ήσυχη στιγμή εδώ και μέρες, γι' αυτό και τώρα τρέχω να προλάβω το νέο χρόνο που σε λίγη ώρα θα κάνει τζα! και θα μου πάρει πάλι κανένα τρίμηνο να συνηθίσω να γράφω 2010 στις ημερομηνίες...
Here goes, λοιπόν.

Πήρα:

Αυτό το ονειρεμένο σημειωματάριο από σουέντ,
για τη Μ. και τη Στέλλα. Κορίτσια, γεμίστε το!

Αυτή την κεντημένη πετσετούλα για τη Στέλλα. Ντελικάτη και μοναδική.
(Στέλλα, περιμένω και φωτογραφίες από το πλεκτό κασκόλ, ε? Μην ξεχνιόμαστε!)

Αυτό το πιάτο και το κερί (με άρωμα κάστανων που ψήνονται, κόβω φλέβες, ωωωωωωωω) για τη μαμά μου.

Αυτή την κούπα για τον αδερφό/κουμπάρο/συγγράφοντα/κολλητό φίλο Baygon. Πού 'σαι, ωρέ? Μου έλειψες!

Για την αφεντιά μου (σιγά που θ' αντιστεκόμουν) παρήγγειλα:

Αυτό το λαχταριστό σετάκι ζαχαριέρας & γαλατιέρας.

Αυτή την ψηφιακή ζυγαριά κουζίνας. Πώς και πώς την περίμενα!

Το πιο σπέσιαλ δώρο για μένα φέτος, ήταν το κουτί που έλαβα από τον karjim, που του έλαχε να γίνει ο BallyClaus μου στην κλήρωση που όπως κάθε χρόνο διοργάνωσε ο Baygon (a.k.a. Stoxasths) για το ελληνικό Forum στο BookCrossing.

Πήρα μεγάλη χαρά, και για τα περιεχόμενα του κουτιού φυσικά, αλλά κυρίως για την εκ του σύνεγγυς γνωριμία μ' αυτόν τον απίστευτο άνθρωπο, που νιώθω σαν να τον ξέρω από πάντα!
Δημήτρη, ευχαριστούμε για όλα! Αμέτρητες ευχές και αγκαλιές σε σένα και όλη την οικογένεια!

Καλή Χρονιά σε όλους, να 'μαστε καλά, έρχονται άλλα...
:-)

by Saigon

Savoir Vivre

Θα μου πείτε, "άκου 'σαβουάρ-βιβρ', τι αναχρονισμοί είναι αυτοί". Το παραδέχομαι, σε ορισμένα πράγματα είμαι κάπως παλιομοδίτισσα. Κάπως πιο τυπική. Φερ' ειπείν, όταν τηλεφωνώ κάπου, δεν αφήνω να χτυπήσει πάνω από τέσσερις φορές. Σέβομαι τις ώρες κοινής ησυχίας. Μιλάω στους αγνώστους στον πληθυντικό, ακόμα κι αν είναι φανερά νεότεροί μου. Όταν είμαι ευχαριστημένη με τις υπηρεσίες που μου παρέχουν, αφήνω γενναίο φιλοδώρημα. Πιστεύω πως τα λουλούδια πρέπει να αποστέλλονται από τον επισκέπτη πριν ή μετά την άφιξή του, και ποτέ στο χέρι όπως οι υποψήφιοι γαμπροί σε ελληνική ταινία του '60. Όταν μου συστήνουν κάποιον, του σφίγγω το χέρι εγκάρδια. Κι αν φοράω γάντι, το βγάζω πρώτα. Θα μου άρεσε να ανοίγει την πόρτα του εστιατορίου ή του αυτοκινήτου ο συνοδός μου για να περάσω.
Ο Woody απολαμβάνει να με δουλεύει για τις εμμονές μου, και εν μέρει έχει δίκιο: φταίει η ανατροφή μου. Με γαλλικά και πιάνο, κυριολεκτικά. Και θυμάμαι ακόμα εκείνο το βιβλίο "Savoir-vivre" που έπεσε στα χέρια μου πριν καν πάω δημοτικό. Με δική μου επιλογή το ξεκοκκάλισα, το έκανα φύλλο και φτερό. Και εξακολουθώ να θυμάμαι φράσεις απ' αυτό.

Ένα θέμα που με απασχολεί εδώ και καιρό, είναι το λεγόμενο netiquette - το savoir-vivre του internet, σαν να λέμε. Το συζητούσα τις προάλλες και με τον Baygon. Ποιος ορίζει ποιοι είναι οι καλοί τρόποι στο internet; Όταν στέλνουμε e-mail, ακολουθούμε τους κανόνες των συμβατικών γραμμάτων ως προς το πόσο επίσημο ή μη είναι; Όταν συμμετέχουμε σε κάποιο forum, τι ύφος χρησιμοποιούμε για να απευθυνθούμε στους συγγράφοντες? Και τι συμβαίνει με τα κεφαλαία; (Κάποιοι -κι εγώ μαζί τους- θεωρούν ότι μηνύματα γραμμένα ΜΟΝΟ ΜΕ ΚΕΦΑΛΑΙΑ δίνουν την εντύπωση πως αυτός που γράφει φωνάζει. Πολύ ενοχλητικό.)
Σήμερα λοιπόν, έτυχε κάτι παράξενο. Υπάρχει μια κοπέλα, την οποία έχω συναντήσει maximum 4 φορές σε συγκεντρώσεις κοινών φίλων και γνωστών. Μου είναι συμπαθής αλλά δεν έχουμε μιλήσει ποτέ κατ'ιδίαν, δεν τη γνωρίζω ουσιαστικά. Όταν πριν 2 χρόνια περίπου μου έκανε friend request στο Facebook, το δέχτηκα απλώς γιατί δε μου ήταν παντελώς άγνωστη. Δεν έχουμε ανταλλάξει ποτέ μηνύματα κανενός είδους.
Και σήμερα έλαβα το πρώτο της μήνυμα ever.
"Καλησπέρα! Πώς είσαι; Πλιζ μπες στο application του πόκερ που θα σου στείλω για να πάρω τους πόντους και αν δεν το θεσ βγάλτο." (sic)

Μάλιστα.
Ας αποδομήσουμε όλοι μαζί το μήνυμα αυτό στα εξ ων συνετέθη, για να το αναλύσουμε βήμα-βήμα.
"Καλησπέρα. Πώς είσαι;"
Είμαι καλά και σε ευχαριστώ που μπήκες στον κόπο να σκεφτείς ότι μια εισαγωγή είναι αρκετή για να φανεί ότι δε βιάζεσαι να μπεις στο ψητό.

"Πλίζ μπες στο application του πόκερ που θα σου στείλω"
Το 'πλιζ' το αφήνω ασχολίαστο. Επίσης ασχολίαστο θα αφήσω και το πόκερ. Παίζεις πόκερ στο internet. Πρόβλημά σου.

"για να πάρω τους πόντους"
Παρντόν;!;

"και αν δε το θεσ βγάλτο."
Ναι. Θεσ δε θεσ, εγώ θα το ξαναπιάσω αυτό το κομμάτι. Σε ελεύθερη μετάφραση.

Μπες στο πόκερ για να πάρω τους πόντους που μου χρειάζονται, και μετά άμα δεν το θέλεις βγάλ' το. Μπορεί να μην έχουμε πει κουβέντα μεταξύ μας πέρα από το "Χάρηκα για τη γνωριμία", "Είσαι καλά; -Ναι, εσύ;", αλλά τώρα που θέλησα να σου ζητήσω χάρη, θα σου στείλω προσωπικό μήνυμα για να σε καλοπιάσω και να εγκαταστήσεις την εφαρμογή.
Με συγχωρείς γλυκιά μου, αλλά δεν πάει καθόλου έτσι.
Κάνε μου όσες προσκλήσεις θέλεις, για όποιες εφαρμογές θέλεις, όσες φορές θέλεις. Είναι τζάμπα! Εγώ θα πατάω ignore ακούραστα και αγόγγυστα. Δε με ενοχλεί, το κάνω καιρό τώρα. Όμως δε μπορείς να ζητιανεύεις από κανέναν για να πάρεις εσύ πόντους!! Έχω φίλους, αληθινά κοντινούς μου ανθρώπους, που 'καίγονται' νυχθημερόν με άλλα παιχνίδια στο FB. Ούτε ένας από αυτούς δε με ενόχλησε ποτέ με τέτοια απαίτηση.

by Saigon

Υ.Γ.: Μιας και μίλησα για Facebook, πρόσφατα έλαβα friend request από έναν πρώην. Χρυσέ μου, αν ήθελα να κρατήσω επαφή μαζί σου, θα το είχα κάνει ήδη. Μη σου πω δε θα είχαμε χαθεί ποτέ. Τόσα χρόνια προσπαθώ να σου δείξω ότι χωρίσαμε και χαθήκαμε επειδή ακριβώς ΔΕΝ ήθελα πια να έχω επαφή μαζί σου, κι εσύ εκεί, επιμένεις. Απέρριψα το request σου χωρίς σχόλιο. Μην το ξαναστείλεις όμως, γιατί μόλις ξέμεινα από ευγενικούς τρόπους για να σε αποφεύγω.

Legend has it...

Ρίγη ανακούφισης πλημμυρίσανε τις ζωές και ψυχές των γονιών του Αστέρη και του νονού του (μερικές φορές δεν είναι πιο κυριλέ να μιλάς για τον εαυτό σου σε γ' ενικό; Όχι;) όταν μάθανε έναν θρύλο, μια μυστήρια παράδοση, μια... κατάρα, θα μπορούσε να πει κανείς, που πλανάται πάνω από τα σκοτεινά βουνά της Σάιμπαϊ αλλά της ξεφύγανε όλοι την τελευταία στιγμή! Ακούστε τον μύθο, την ιστορία που από αιώνες τώρα κυκλοφορεί και κάντε ό,τι μπορείτε για να το αποφύγετε! Προσοχή, μιλάμε σοβαρά (όπως πάντα)!
Ο θρύλος λοιπόν λέει, πως όταν ένα παιδί βαφτίζεται, ο νονός του πρέπει να του αγοράσει και παπουτσάκια με τα βαφτιστικά του ρούχα. Αν δεν το κάνει (ανατριχιάζω και που το γράφω δηλαδή), το παιδί δεν θα μπορέσει να σηκωθεί να περπατήσει! Είναι ασαφές αν θα αργήσει να το κανει ή αν δεν θα το κάνει ποτέ, αλλά γεγονός είναι οτι θα υπάρχει ένα πρόβλημα. Κι επειδή κάθε θρύλος διαδίδεται μέσα από την προφορική παράδοση, να ενημερώσω εδώ πως η πηγή είναι εγκυρότατη κι επιστημονική: η ίδια μου η μάνα μου το είπε. Κι επειδή επίσης όλοι οι θρύλοι περιέχουν ένα παράδειγμα για να αποδείξουν την ισχύ τους (και καλά), υπάρχει κι εδώ παράδειγμα: μια θεία μου είχε την ατυχία και η νονά της δεν της πήρε παπούτσια όταν την βάφτισε, με συνέπεια η θεία μου να μην σηκώνεται να περπατήσει στην "ώρα" της! Οι ανησυχίες των γονιών της οδηγήσανε σε μια έρευνα η οποία έδειξε πως το παιδί δεν σηκωνότανε να περπατήσει επειδή δεν της είχε πάρει η νονά της παπούτσια στην βάπτισή της. Έτσι, η νονά αγόρασε παπούτσια και της τα πήγε και φυσικά μετά από λίγες μέρες η θεία μου περπάτησε! Τι άλλες αποδείξεις θέλετε δηλαδή;;;;;
Παρακαλείστε λοιπόν διάφοροι νονοί, νονές και κουμπάροι, όπως φροντίσετε να αγοράσετε παπούτσια στο παιδί που θα βαφτίσετε. Εμείς φυσικά είχαμε φροντίσει για παπούτσια, κάτι που μας καθησύχασε. Ρε τι πήγαμε να πάθουμε...

by Baygon

ΥΓ: τα παπούτσια επάνω δεν είναι πραγματικά του Αστέρη, αλλά έχουν πολύ νόημα!

Δουλειά να μη σου λείπει

Σύμφωνοι, ο ελεύθερος χρόνος μου είναι γενικά περιορισμένος από τότε που ήρθε στη ζωή μας το Αστεράκι. Ωστόσο, δεν είμαι από τις γυναίκες που ξαφνικά εγκατέλειψαν όλα τους τα ενδιαφέροντα μόλις έγιναν μαμάδες. Εξακολουθώ να βλέπω ταινίες, να ακούω μουσική, να διαβάζω, να πειραματίζομαι στην κουζίνα με φαγητά και γλυκά. Απλώς όλα συμβαίνουν πιο αραιά από πριν. Και, σημειωτέον, ξανάρχισα να δουλεύω με κανονικό ωράριο πριν καν σαραντίσω. Στο σπίτι βέβαια, αλλά το ωράριο είναι ωράριο.

Τελευταία, σα να μην έφταναν όλες μου οι υποχρεώσεις, προσέθεσα άλλη μία απασχόληση στη ζωή μου: το πλέξιμο. Ειρήσθω εν παρόδω, στο δημοτικό είχα διδαχθεί να κεντάω, μάλιστα είχα ξεκινήσει έναν αρκετά δύσκολο καμβά με σταυροβελονιά, αλλά το παράτησα περίπου στα 3/4 όταν πήγα γυμνάσιο. Το μόνο που ήξερα από πλέξιμο ήταν η "ανάποδη" που μου φαινόταν εύκολη, και μια άγαρμπη "καλή". Ούτε να "ρίχνω" πόντους για να ξεκινήσω το δικό μου πλεκτό, ούτε να το τελειώσω, τίποτα.
Όταν μπήκε επισήμως το φθινόπωρο και ψιλοπιάσανε οι πρώτες ψύχρες, διαπίστωσα πως δεν είχαμε κανένα κασκολάκι για τον Αστέρη. Σκέφτηκα λοιπόν πως δεν υπήρχε καλύτερη προοπτική από το να πλέξω εγώ η ίδια το πρώτο του κασκόλ! Έψαξα στο internet και βρήκα οδηγίες και τεχνικές, προτάσεις και σχέδια. Και ξεκίνησα. Μου άρεσε απίστευτα να βλέπω το πλεκτό να εξελίσσεται και να είμαι περήφανη που τα καταφέρνω μόνη μου!

Διάλεξα ένα υπέροχο μαλακό και λεπτό νήμα, σε γαλάζιο. Έριξα (CO, Cast On) 31 πόντους και άρχισα να πλέκω stockinette, δηλαδή όλους τους πόντους με καλή (k, knit) από τη μία μεριά, και με ανάποδη (p, purl) από την άλλη. Αυτή η πλέξη κάνει τα πλαϊνά του πλεκτού να τυλίγονται το ένα προς το άλλο, και κατέληξα με έναν σωλήνα ενός μέτρου. Δεν ήταν αποτυχία! Κάθε άλλο! Το έκανα επίτηδες. Σ' αυτή τη φάση το λαιμουδάκι του Αστέρη είναι σχεδόν ανύπαρκτο, και δεν ήθελα να βρεθώ με μια άκαμπτη (κατά πλάτος) λωρίδα που θα στεκόταν άχαρα γύρω από το στόμα του. Το τυλιχτό κασκόλ που τελικά έπλεξα, είναι πιο μαλακό και ταιριάζει καλύτερα στο λαιμό του.
Επειδή λοιπόν έφτιαξα το σώμα του κασκόλ σκέτο και απλό, χωρίς σχέδια, αποφάσισα πως έπρεπε να υπάρχει μια χαριτωμενιά στα κρόσια. Να μην είναι σκέτες κλωστές. Γι' αυτό και τα έπλεξα! Το αποτέλεσμα είναι καταπληκτικό, έγιναν σαν δαχτυλάκια που αγκαλιάζουν τρυφερά το παιδί για να το κρατήσουν ζεστό. Χώρια που ήταν εξαιρετική εξάσκηση για μένα, εφόσον έπρεπε να ρίχνω και να κλείνω (BO, Bind Off) πόντους συνεχώς, σχηματίζοντας τα κρόσια. Η πλέξη για τα κρόσια ήταν garter, δηλαδή όλους τους πόντους με καλή και στις δύο μεριές.
Στο τέλος έραψα τα κρόσια στα δύο τελειώματα του κασκόλ, και... δείτε τις φωτογραφίες:

Πώς σας φαίνεται? :-)

by Saigon

On the move

Κοινώς, Wash & Go.

LOL

by Saigon

Μικρές στιγμές

Με ξέκοψε έτσι απλά, ξαφνικά έβαλε ένα μαχαίρι και με έβγαλε από τη ζωή της, και εξαφανίστηκε από παντού. Για πολύ καιρό πονούσα, αλλά τελικά βρήκα δύναμη και είπα πως δε θα την αναζητήσω ξανά. Προχτές όμως... Την έβλεπα στον ύπνο μου, ήταν τόσο γλυκιά, ακουμπούσε το μάγουλό της στο δικό μου και ένιωθα το δέρμα της. Και ξύπνησα μ' αυτή την αίσθηση -ξέρεις πώς είναι αυτά τα ζωντανά όνειρα, ναι;- και την ένιωθα στ' αλήθεια τόσο κοντά μου, και μόλις άνοιξα τα μάτια έπιασα κατευθείαν το κινητό και κάλεσα το νούμερό της χωρίς να με νοιάζει, αφού ήξερα πως δεν έχω κάρτα και δε μπορώ να κάνω κλήσεις, και άκουσα το σήμα να καλεί. Και μου κόπηκε η ανάσα. Κι αμέσως εκείνη απάντησε. "Ναι;" - "Γεια σου", της είπα κι εγώ μουδιασμένος. "Γεια", απάντησε. "Είσαι καλά;" τη ρώτησα, πιο ήρεμος αφού δε μου το είχε κλείσει κατάμουτρα. "Καλά είμαι", απάντησε εκείνη γλυκά, κι εγώ αναθάρρησα και σκέφτηκα πως χάρηκε κι εκείνη που με άκουσε. Και τότε εκείνη ξαναμίλησε.
"Ποιος είναι;"

Δεν έχω ηλεκτρικά πλήκτρα στο μαγαζί που δουλεύω, έχει ένα πιάνο ο ιδιοκτήτης εκεί και μου είπε ότι είναι της κόρης του, και ότι αυτή είναι καταπληκτική και παίζει απίστευτα, ξέρεις τώρα πώς παινεύουν οι πατεράδες τις κόρες τους. Και που λες παίζω όλο το βράδυ τα τρελά μου, και ξαφνικά μπαίνει στο μαγαζί η κόρη του και τη βλέπω, και είναι ρε συ... Τι να σου πω... Μία γλύκα, τόσο χαριτωμένη, my kind of girl, κατάλαβες; Και κόμπλαρα τόσο πολύ, τα 'χασα, δεν ήξερα τι έπαιζα πια, έκανα ένα σωρό βλακείες γιατί σκεφτόμουν πως τα κάνω θάλασσα κι αυτή με βλέπει, και ξαφνικά συνειδητοποιώ ότι έχει ανοίξει το νύχι στον αντίχειρά μου και τρέχει αίμα, και έχουν γίνει χάλια τα πλήκτρα, κόκκινο παντού, και πανικοβλήθηκα και ένωσα τόσο απαίσια, εκείνη να είναι εκεί κι εγώ να της λερώνω το πιάνο με το αίμα μου.

Δεν το ήξερα αυτό το τραγούδι. Δεν ήξερα ότι μπορούν κι άλλοι εκτός από τον Nick Cave να γράψουν τραγούδια που σου τσακίζουν το κορμί από την ανατριχίλα. Μ' έπιασε κλάμα στα μισά του τραγουδιού, οι στίχοι φαντάζουν απλοϊκοί και προβλέψιμοι, αλλά με τον τρόπο που σε κάνει να μη θέλεις να ακούσεις αυτό που μόλις προέβλεψες. Τίποτα δεν είναι το ίδιο μετά.

"Το μήλο", από το δίσκο "Καιρός για δύο" (1990) της Αφροδίτης Μάνου.

by Saigon

Υ.Γ. Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι καθαρά συμπτωματική. Το τραγούδι είναι αφιερωμένο σε σένα, που μας αρέσει ο Nick Cave και που δεν ανέβασα το post που σου είχα τάξει. Ξέρεις εσύ.

On the move

Στη γειτονιά μου, είχαμε το προνόμιο να απολαμβάνουμε το παρακάτω θέαμα για πολλές εβδομάδες:

Την πρώτη φορά που το είδα να κρέμεται εκεί, λευκό και μεγαλοπρεπές, έτρεξα να πάρω τη μηχανή μην τυχόν εξαφανιστεί πριν προλάβω να το φωτογραφίσω.
Τελικά παρέμεινε εκεί περίπου για ένα μήνα, προς τέρψιν των αρσενικών περαστικών, και αποσύρθηκε οριστικά σήμερα το πρωί. LOL

Ω, οι χαρές της επαρχιακής πόλης.

Άντε, αφού σας έδειξα το ρεντίκολο της γειτονιάς, δείτε και μια πραγματικά πανέμορφη αυλή που χαίρομαι να βλέπω, επίσης κοντά στο σπίτι μου:

by Saigon

Α βάφτασα

Το παρακάτω καθυστερημένο (φυσικά) ποστ μπορεί να εκληφθεί και ως online οδηγός για μια επιτυχημένη βάφτιση, ως μια online απόδειξη του πόσο ψώνια είμαστε ή (ακόμα καλύτερα) ως τον λόγο που θέλαμε να ξεκινήσουμε αυτό το blog με την Saigon: για να ανακοινώνουμε στο Σύμπαν τα όσα περίεργα μας συμβαίνουν. Προσοχή όμως! Δεν τα κυνηγάμε τα γελοία πράγματα γύρω μας, αυτά μας κυνηγάνε! Τα περισσότερα έστω. Εξαιρούνται οι γελοίοι άνθρωποι που έχουν διπλή σημασία και συνήθως και πλάκα! :Ρ

Ο παραπάνω τίτλος είναι μια ξεκάθαρη απόδειξη της ωριμότητας όσων ενεπλάκησαν στην βάφτιση του Αστέρη, εκτός από τον ίδιο τον Αστέρη, ο οποίος όταν μεγαλώσει θα έχει δύο επιλογές για την αντίδραση του σχετικά με το ποστ: αν μοιάσει στον πατέρα του θα με πάρει τηλέφωνο και θα με βρίσει (με την καλή έννοια) και αν μοιάσει στην μάνα του θα ψάξει μάλλον να βρει ορθογραφικά λάθη ή τόνους που ξέχασα και θα μου την πει που δεν γράφω αρκετά συχνά (και θα έχει και δίκιο). Αν δεν έχετε καταλάβει το αστείο του θέματος με τον τίτλο και αν δεν σας θυμίζει το γελοίο παιχνίδι που παίζαμε μικροί στο οποίο λέγαμε ολόκληρες φράσεις με το ίδιο φωνήεν, τότε... μόλις κατάλαβες τι σημαίνει ο τίτλος. Και είσαι πολύ νέος.
Πάμε λοιπόν και μετά τον Οδηγό για το πώς θα γελοιοποιηθείτε (έχουμε εκδώσει το 1.01 και το 2.01) πάμε στον Οδηγό για την πετυχημένη βάφτιση:
- Αν θέλετε μια πετυχημένη βάφτιση, διαλέξτε έναν..."ιδιαίτερο" ιερέα. Διαλέξτε έναν σαν τον δικό μας, που μιλούσε γελοιωδώς γρήγορα! Κι όταν λέμε γελοιωδώς, το εννοούμε: ο άνθρωπος έτρεχε δαιμονισμένα, δεν καταλαβαίναμε καμία απολύτως λέξη, μόλις που ξεχωρίζαμε φωνήεντα και σύμφωνα! Μιλάμε για απίστευτο γεγονός, κάποιος να ενημερώσει τον Ripley!
- Η επιλογή του ιερέα, επιμένω, είναι κρίσιμο θέμα. Εξετάστε τον εξοπλισμό του: ο ιερέας της τελετής είχε ένα περίεργο γραφείο το οποίο είχε ως διακόσμηση την τοιχογραφία του Ραφαήλ "Η Σχολή των Αθηνών" αλλά και το περίφημο παπάκι από εκείνα που τα παιδιά βάζουν στο μπάνιο τους για να παίζουν! Τι να περιμένει δλδ κανείς;;;
- Δημιουργήστε μια κατάσταση όπου μόλις να μπορείτε να κρατηθείτε και μετά κάντε κάτι να το χειροτερέψετε! Αυτό συνέβη όταν ήθελα να γελάσω σαν τρελός με την ταχύτητα του λόγου του ιερέα, ίδρωνα πραγματικά από την προσπάθεια να κρατηθώ και η Saigon με τον Woody μου κάνανε νόημα από απέναντι να μην κλάψω από συγκίνηση! Η σκηνή ήταν σουρεαλιστική, περιμένανε ανα πάσα στιγμή να συγκινηθώ κι εγώ μετα βίας προσπαθούσα να κρατηθώ να γελάσω!
- Κάντε εξάσκηση στο "Πιστεύω". Αν και το πρόβλημα με μένα ήταν οτι πήγαινα πολύ αργά και ο πάτερ ζαλίστηκε από το απότομο φρενάρισμα της ταχύτητας του λόγου!
- Να είστε ευγενικοί, όπως ο θείος του Αστέρη ο οποίος αν και δεν τον λένε Βίκτωρα, όταν κάποια τον φώναξε έτσι, αυτός γύρισε! Και μάλιστα δεν την διόρθωσε! LOL! Ποια τον φώναξε Βίκτωρα; Η απάντηση δόθηκε την επόμενη κιόλας μέρα, όταν μια μαθήτρια της Saigon, μας αποκάλυψε πως ήταν η μητέρα της! Ούτε σε ταινία αυτό!

Όσον αφορά άλλα γεγονότα της ημέρας, ο πρωταγωνιστής της ημέρας ήταν όπως πάντα άψογος, δεν έκλαψε ούτε για δείγμα, νύσταζε όλη την ώρα, παραλίγο να κοιμηθεί στην αγκαλιά μου και τελικά κοιμήθηκε στην αγκαλιά του πατέρα του. Η (κούκλα) μητέρα απόλαυσε γρανίτα λεμόνι από ένα συνδυασμό παπουτσιού-ποτηριού. Ο θρυλικός μαγαζάτορας μας υποδέχτηκε με μια μπάλα ποδοσφαίρου και αθλητικά παπούτσια στο τραπέζι. Ο κουμπάρος μέθυσε (με 1,1 lt μπύρα, έλεος δλδ) και ο άλλος κουμπάρος και ένας θείος δεν έχασαν χρόνο για ανωριμότητες και θεϊκές φωτογραφίες.
Στην τελική, η βάφτιση ήταν απόλυτα ταιριαστή με τον χαρακτήρα όλων μας. Δεν ήταν τέλεια, δεν ήταν υποδειγματική, δεν ήταν σχεδιασμένη και εκτελεσμένη στην τελειότητα. Αλλά ήταν απολαυστική και ήταν η δικιά μας βάφτιση. Αν μιλήσουμε με όρους φωτογραφικούς, μια κανονική βάφτιση είναι σαν την φωτογραφία επάνω. Αν μιλάμε για την δικιά μας, είναι σαν την φωτογραφία κάτω: τα έχει όλα κι έχει και χαμόγελα κι εκπλήξεις!

by Baygon

Thunder... Thunder... Thunderbird!

Δε με εντυπωσιάζουν τα αυτοκίνητα. Δεν κατάλαβα ποτέ τις γυναίκες που "λιώνουν" για ιδιοκτήτες ακριβών και φανταχτερών αυτοκινήτων, και κατ' επέκταση τους άντρες που ασχολούνται υπερβολικά με την εμφάνιση του αυτοκινήτου τους. Στο κάτω-κάτω, ένα όχημα είναι βρε παιδιά. Οι περισσότερες γυναίκες δεν νοιάζονται καν για τις ζάντες σας (να μη μιλήσω καν για αεροτομές και λοιπές αηδίες...), και παραδεχτείτε επιτέλους πως το κάνετε μάλλον για να θαμπώσετε τους άλλους άντρες (όπως και οι γυναίκες, αντίστοιχα, ντύνονται και βάφονται για να μπουν στο μάτι των άλλων γυναικών... Μεγάλη συζήτηση αυτή).
Δε συγκρατώ μάρκες. Είμαι απίστευτα κακή σ' αυτό. Ενδεικτικά θα πω ότι κοιτάω πάντα την πινακίδα του αυτοκινήτου που περιμένω να έρθει να με πάρει, για να σιγουρευτώ πως αυτό είναι το σωστό και δε θα μπω σε ένα ξένο (και δε θα ντραπώ να πω πως ναι, την έχω πατήσει και μπήκα και σε ξένο, ακριβώς επειδή δεν κοίταξα πινακίδα. Γελάστε ελεύθερα, κι εγώ γελάω).
Πολύ σπάνια θα συμβεί να αναγνωρίσω εξ όψεως συγκεκριμένα μοντέλα, και θα πρέπει να υπάρχουν ιδιαίτεροι λόγοι, π.χ. θα καταλάβω ένα Rover 414, σαν το αυτοκίνητο που είχαμε όταν μέναμε στο νησί, σε υπέροχο κυπαρισσί χρώμα που λάτρευα - ένα Honda Civic, και ειδικά αν είναι μπορντώ, σαν το αυτοκίνητο που είχε ο Woody όταν τα πρωτοφτιάξαμε, το οποίο τυπικά ήταν το καταφύγιό μας για ένα χρόνο - ή ένα Nissan Micra, σαν το εκπαιδευτικό αυτοκίνητο της σχολής οδηγών όπου μαθήτευσα, και εδώ που τα λέμε πώς να το μπερδέψω μ' αυτά τα καπούλια που έχει... (LOL)
Το μόνο αυτοκίνητο που κάπως με γοήτευσε κάποτε ήταν το Audi A4 εκεί γύρω στο 1997. Ωραίο σκαρί, στιβαρό αυτοκίνητο, υπέροχες καμπύλες (θυμάσαι, βρε ρόδον? Πού να 'χεις χαθεί άραγε)...

Εγώ λοιπόν, η αδιάφορη, η παντελώς άσχετη, σήμερα βρέθηκα ακριβώς πίσω από μια Thunderbird του 1957. Με αμερικανικές πινακίδες, κατάλευκη και απαστράπτουσα, έμοιαζε λες και δεν είχε διανύσει ούτε χιλιόμετρο στην (πάνω από μισού αιώνα) ζωή της. Μπορεί για κάποιους από σας αυτό να φαντάζει συνηθισμένο, αλλά στη μικρή επαρχιακή μου πόλη δεν εμφανίζονται συχνά θρύλοι σαν αυτόν. Αμέτρητες αναφορές για T-birds υπάρχουν στον κινηματογράφο (π.χ. στo "Grease" - δείτε πληροφορίες και εδώ) και τη λογοτεχνία (π.χ. "Σάββατο βράδυ στην άκρη της πόλης" της Σώτης Τριανταφύλλου), είναι κομμάτι της ποπ κουλτούρας διεθνώς εδώ και δεκαετίες.
Τη χάζεψα με την ψυχή μου για τα δύο λεπτά που ήταν μπροστά μας, κολλημένοι στην κίνηση, και όταν έστριψε και χάθηκε θυμήθηκα ότι είχα στην τσάντα μου τη φωτογραφική μηχανή.

(μπορεί να μην την φωτογράφισα εγώ, αλλά τη βρήκα στο Google και είναι ολόιδια)

by Saigon

Υ.Γ.: Για να μαθαίνουν οι πολύ νεότεροι, ο τίτλος του post είναι εμπνευσμένος από τους Thundercats, μία σειρά κινουμένων σχεδίων πολύ αγαπητή σ' αυτούς που ήταν παιδιά τη δεκαετία του '80. Δείτε το βιντεάκι εδώ (και νοσταλγήστε ή λοιδορήστε αναλόγως, LOL)

Χρωστούμενο

Τρυποκαρυδάκι μου, σου το 'χα κρατημένο πολύ καιρό αυτό το post. Δύο χρόνια και κάτι!
Πάρε λοιπόν τις αποδεικτικές φωτογραφίες...

Για να μαθαίνουν οι νεότεροι... Αυτό το post είναι follow-up σ' αυτό το απίστευτο που μας συνέβη λίγο πριν το γάμο... Οι φωτογραφίες είναι τραβηγμένες στη Ρόδο, στο ταξίδι του μέλιτος (εξ ου και το μανικιουρισμένο νύχι), λίγες μέρες μετά το περιστατικό! χαχαχαχαχ

by Saigon

"Την ίδια μύτη έχουνε", που λέει κι ο λαός...

Κυριακή απόγευμα, είμαστε στη βάφτιση της μικρής δυο πολύ καλών μας φίλων (να ζήσεις, Νεφέλη!).
Στεκόμαστε πίσω από το τραπέζι όπου θα γδύσουν και θα ντύσουν τη μικρή. Ακριβώς μπροστά μου είναι ένα μεγάλο ροζ κουτί με φιόγκο και λουλουδάκια (το βλέπετε στη φωτογραφία), ένας λούτρινος ροζ αρκούδος κλπ. Δίπλα μου στέκονται δυο-τρία μικρά αγόρια, ηλικίας 5-7 ετών, καλεσμένα κι αυτά στη βάφτιση.
Κάποια μαμά σκύβει και τους μαλώνει που έβγαλαν τα λουλουδάκια από το φιόγκο, και για να να τους καλοπιάσει λέει:
"Καθίστε ήσυχα τώρα, κοιτάξτε τι ωραία θέση που έχουμε εδώ, θα φέρουνε σε λίγο τη μπέμπα να τη ντύσουνε με τα βαπτιστικά της!"
Ένα από τα αγοράκια, συνεπαρμένο μπροστά στην προοπτική, ρωτάει:
"Δηλαδή θα τη φέρουν και θα την ξεντύσουν εδώ?"
"Ναι".
"Δηλαδή θα δούμε και το πουλί της?"


Την ίδια μύτη έχουνε, σας λέω. Ανεξαρτήτως ηλικίας.

by Saigon

Για τα πανηγύρια

Κάθε Σεπτέμβριο, στο Αιγίνιο Πιερίας διοργανώνεται η μεγαλύτερη εμποροπανήγυρη της κεντροδυτικής Μακεδονίας. Όσοι έχουν ταξιδέψει μέρα με το τρένο Αθήνα-Θεσσαλονίκη, ίσως έχουν προσέξει τον τεράστιο χώρο δίπλα στο σιδηροδρομικό σταθμό του Αιγινίου, όπου στήνεται το παζάρι (τον υπόλοιπό χρόνο μένει αχρησιμοποίητος). Είναι από τα μεγάλα events της περιοχής - όχι μόνο γιατί περιλαμβάνει αρκετές εκατοντάδες πάγκους (μπορεί κανείς να βρει από ρούχα, παπούτσια, τσάντες, σχολικά, βιβλία, είδη οικιακής χρήσης, μπαχαρικά, μέχρι εργαλεία, ζάντες, ελαστικά και πόρτες ασφαλείας), αλλά και για τα ψητά. Ωωωωωωωωω, τα ψητά... (*yum, slurp, faint*) Είναι προσκύνημα.
Ο Woody κι εγώ πηγαίνουμε κάθε χρόνο, και φέτος ήμασταν τρεις! Ο Αστέρης ήταν (όπως πάντα) υπόδειγμα, ήσυχος μέσα στο mei tai στην αγκαλιά του μπαμπά του. Έβγαλα φωτογραφίες και βιντεάκια, για τα μάτια σας μόνο!

Για αρχή πάρτε μια γεύση από την ατμόσφαιρα του πανηγυριού, σε δύο δόσεις:

Και τώρα ας ξεκινήσει το γέλιο... :-)


Καλά ντε. Μη βαράς.


Πητσάμες, anyone?


Τέσσερα Μπόχερ, δέκα ευρώπουλα. Μόνον.
Εσείς πόσα Μπόχερ χρειάζεστε?




Προσωπικά ζητήματα, συζήτηση κομμένη.




Α, ρε ζαγάρ'.


Αφιερωμένο εξαιρετικά! Γεια σου ρε Γιωρίκα, μας έλειψες.


Να 'σαι καλά, παλικάρι.




Παιδηκά βρακάκια. ΤΟΡΑ, σου λέω.




Έχουμε και βιντεάκι για την ενότητα καρακιτσ- εεεεεε, Feng Shui:

Το περίπτερο της Barbie, που κατά τον Woody
"δεν είναι καλό, δεν έχει Trident". LOL


Η Παναγία Σουμελά. Βοήθειά μας.
Δεν είναι ωραία η φωτογραφία, την αδικεί.
Πάρτε βιντεάκι με τη φαντασμαγορία:



Μποξέρκια. Δεν το χορταίνω, θα το ξαναγράψω. Μποξέρκια.

Στο επόμενο βίντεο βλέπετε θρυλικές ηχογραφήσεις σε κασσέταις. ΚΑΣΣΕΤΑΙΣ.

Ποιος είπε ότι το Star Wars είναι επιστημονική φαντασία?


Και το κλείσιμο, για την καληνύχτα:

Άντε και του χρόνου, να είμαστε καλά, θα πάρουμε και τον Baygon μαζί. :-)

by Saigon

Συγγένειες...

Σε χάζευα. Με κατάλαβαν οι υπόλοιποι? Δεν πρόσεξα.
Σε κοιτούσα, πόσο κούκλος ήσουν μέσα στο κοστούμι σου.
Ήμουν περήφανη για τον κόμπο της γραβάτας σου. Δεν είχα ξαναδέσει γραβάτα, και ήμουν περήφανη που το κατάφερα τόσο καλά.
Για πολλά πράγματα ήμουν περήφανη.
Σε χάζευα και γελούσα, γιατί θυμόμουν.
Τότε που γελούσες, αρκετά ώστε να γκρεμίσεις το σπίτι, με το "Α ρε Τασούλλλα" (ξέρεις εσύ).
Τότε που γελούσες κι έλεγες "Αξίζετε ο ένας τον άλλο".
Τότε που έκλαιγες. Και σε πειράζαμε. Και μετά γελούσες πολύ. :-)
Κι εκείνη την ώρα ήθελες τόσο απεγνωσμένα να γελάσεις, που από το σφίξιμο έκλαιγες.
Κι εγώ ήρθα, χωρίς ντροπή, και σου σκούπισα το μέτωπο.
Ήμουν τόσο συγκινημένη, που δε μπορούσα να σου πω τίποτα.
Ήσουν τόσο συγκινημένος, που είπες απλά "Όχι μόνο έκανες παιδί, αλλά σου το βάφτισα κιόλας".
Α ρε Baygon, εκείνη τη μέρα που γνωριστήκαμε και -όπως λένε- μεταξύ μας αμέσως κάτι έκανε κλικ, το φανταζόσουν πως θα βρισκόμασταν εδώ?

Σ' αγαπώ και σ' ευχαριστώ πολύ. Για όλα όσα πέρασαν, και για όσα θα 'ρθουν.
(Και οι άντρες του σπιτιού, Woody - Αστεράκι - Snape, σου στέλνουν φιλιά.)

Η κουμπάρα,
Saigon

AliceVerissi - Διάφορα

Άλλη μια φουρνιά αντικειμένων για αλισβερίσι, σήμερα στις οθόνες σας! (Και το μόνιτορ μια χαρά οθόνη είναι, μη γκρινιάζετε. :-Ρ )
Η διεύθυνση του καταστήματος σας παρακαλεί να διαδίδετε τα posts για το AliceVerissi! Όταν βγαίνει κάτι καινούριο για δόσιμο, πείτε το σε φίλους που ίσως ενδιαφέρονται, πάρτε το εσείς για να το χαρίσετε κάπου αλλού, ή κάντε μια σύντομη αναφορά με link στο δικό σας blog, αν γίνεται! Τζάμπα είναι, μη ντρέπεστε να τα ζητήσετε! Τα posts που έχουν διαθέσιμα αντικείμενα φέρουν την ετικέτα "πάρε κόσμε".

1. Το βελούδινο κουτί => Χαρίστηκε!

Βελούδινο οβάλ κουτί σε σκούρο μπλε χρώμα, με σατέν επένδυση και ασημένιο καπάκι.
Διαστάσεις: 14,5 cm μήκος x 12 cm πλάτος x 6 cm ύψος.
Καινούριο, μέσα στο κουτί του.
* Το ζήτησε η Σοφία, μαζί με τις ασημένιες σαγιονάρες, και πολύ καλά έκανε! *

2. Τα Boot-holders => Χαρίστηκαν!

Χειροποίητα υφασμάτινα στηρίγματα για μπότες, 50 cm ύψος. Κρατάνε τα παπούτσια όρθια ώστε να μην τσακίζουν κατά την αποθήκευση. Οι κορυφές είναι σκυλάκια!
* Τα πήρε η Στέλλα, κατενθουσιασμένη! :-) *

3. Το κολιέ #2 => Χαρίστηκε!

Κολιέ faux, ασημένιου χρώματος, με γαλάζιο γυαλάκι στο κέντρο (από το Oltre Mare).
* Στέλλα, με γεια και καλοφόρετο! Θα σου ταιριάξει πολύ, σαν να το βλέπω μπροστά μου... *

4. Η τσάντα laptop => Χαρίστηκε!

Τσάντα συνεδρίου IBC από το 2006. Διαστάσεις κλειστής τσάντας 40 cm ύψος x 30 cm πλάτος. Χωράει laptop διαστάσεων 32 cm x 28 cm ή μικρότερο.
* Ο Baygon δειλά-δειλά ζήτησε να την έχει, αν δεν υπάρχει πρόβλημα. Εννοείται πως την πήρες κιόλας, βρε! :-) *

by Saigon