... and a Happy New Year!

Έταξα ότι θα γράψω post για τα δώρα που ψώνισα μέσω internet και μου πήραν τα μυαλά αυτή την εορταστική περίοδο. Δε βόλεψε να βρω μια ήσυχη στιγμή εδώ και μέρες, γι' αυτό και τώρα τρέχω να προλάβω το νέο χρόνο που σε λίγη ώρα θα κάνει τζα! και θα μου πάρει πάλι κανένα τρίμηνο να συνηθίσω να γράφω 2010 στις ημερομηνίες...
Here goes, λοιπόν.

Πήρα:

Αυτό το ονειρεμένο σημειωματάριο από σουέντ,
για τη Μ. και τη Στέλλα. Κορίτσια, γεμίστε το!

Αυτή την κεντημένη πετσετούλα για τη Στέλλα. Ντελικάτη και μοναδική.
(Στέλλα, περιμένω και φωτογραφίες από το πλεκτό κασκόλ, ε? Μην ξεχνιόμαστε!)

Αυτό το πιάτο και το κερί (με άρωμα κάστανων που ψήνονται, κόβω φλέβες, ωωωωωωωω) για τη μαμά μου.

Αυτή την κούπα για τον αδερφό/κουμπάρο/συγγράφοντα/κολλητό φίλο Baygon. Πού 'σαι, ωρέ? Μου έλειψες!

Για την αφεντιά μου (σιγά που θ' αντιστεκόμουν) παρήγγειλα:

Αυτό το λαχταριστό σετάκι ζαχαριέρας & γαλατιέρας.

Αυτή την ψηφιακή ζυγαριά κουζίνας. Πώς και πώς την περίμενα!

Το πιο σπέσιαλ δώρο για μένα φέτος, ήταν το κουτί που έλαβα από τον karjim, που του έλαχε να γίνει ο BallyClaus μου στην κλήρωση που όπως κάθε χρόνο διοργάνωσε ο Baygon (a.k.a. Stoxasths) για το ελληνικό Forum στο BookCrossing.

Πήρα μεγάλη χαρά, και για τα περιεχόμενα του κουτιού φυσικά, αλλά κυρίως για την εκ του σύνεγγυς γνωριμία μ' αυτόν τον απίστευτο άνθρωπο, που νιώθω σαν να τον ξέρω από πάντα!
Δημήτρη, ευχαριστούμε για όλα! Αμέτρητες ευχές και αγκαλιές σε σένα και όλη την οικογένεια!

Καλή Χρονιά σε όλους, να 'μαστε καλά, έρχονται άλλα...
:-)

by Saigon

Savoir Vivre

Θα μου πείτε, "άκου 'σαβουάρ-βιβρ', τι αναχρονισμοί είναι αυτοί". Το παραδέχομαι, σε ορισμένα πράγματα είμαι κάπως παλιομοδίτισσα. Κάπως πιο τυπική. Φερ' ειπείν, όταν τηλεφωνώ κάπου, δεν αφήνω να χτυπήσει πάνω από τέσσερις φορές. Σέβομαι τις ώρες κοινής ησυχίας. Μιλάω στους αγνώστους στον πληθυντικό, ακόμα κι αν είναι φανερά νεότεροί μου. Όταν είμαι ευχαριστημένη με τις υπηρεσίες που μου παρέχουν, αφήνω γενναίο φιλοδώρημα. Πιστεύω πως τα λουλούδια πρέπει να αποστέλλονται από τον επισκέπτη πριν ή μετά την άφιξή του, και ποτέ στο χέρι όπως οι υποψήφιοι γαμπροί σε ελληνική ταινία του '60. Όταν μου συστήνουν κάποιον, του σφίγγω το χέρι εγκάρδια. Κι αν φοράω γάντι, το βγάζω πρώτα. Θα μου άρεσε να ανοίγει την πόρτα του εστιατορίου ή του αυτοκινήτου ο συνοδός μου για να περάσω.
Ο Woody απολαμβάνει να με δουλεύει για τις εμμονές μου, και εν μέρει έχει δίκιο: φταίει η ανατροφή μου. Με γαλλικά και πιάνο, κυριολεκτικά. Και θυμάμαι ακόμα εκείνο το βιβλίο "Savoir-vivre" που έπεσε στα χέρια μου πριν καν πάω δημοτικό. Με δική μου επιλογή το ξεκοκκάλισα, το έκανα φύλλο και φτερό. Και εξακολουθώ να θυμάμαι φράσεις απ' αυτό.

Ένα θέμα που με απασχολεί εδώ και καιρό, είναι το λεγόμενο netiquette - το savoir-vivre του internet, σαν να λέμε. Το συζητούσα τις προάλλες και με τον Baygon. Ποιος ορίζει ποιοι είναι οι καλοί τρόποι στο internet; Όταν στέλνουμε e-mail, ακολουθούμε τους κανόνες των συμβατικών γραμμάτων ως προς το πόσο επίσημο ή μη είναι; Όταν συμμετέχουμε σε κάποιο forum, τι ύφος χρησιμοποιούμε για να απευθυνθούμε στους συγγράφοντες? Και τι συμβαίνει με τα κεφαλαία; (Κάποιοι -κι εγώ μαζί τους- θεωρούν ότι μηνύματα γραμμένα ΜΟΝΟ ΜΕ ΚΕΦΑΛΑΙΑ δίνουν την εντύπωση πως αυτός που γράφει φωνάζει. Πολύ ενοχλητικό.)
Σήμερα λοιπόν, έτυχε κάτι παράξενο. Υπάρχει μια κοπέλα, την οποία έχω συναντήσει maximum 4 φορές σε συγκεντρώσεις κοινών φίλων και γνωστών. Μου είναι συμπαθής αλλά δεν έχουμε μιλήσει ποτέ κατ'ιδίαν, δεν τη γνωρίζω ουσιαστικά. Όταν πριν 2 χρόνια περίπου μου έκανε friend request στο Facebook, το δέχτηκα απλώς γιατί δε μου ήταν παντελώς άγνωστη. Δεν έχουμε ανταλλάξει ποτέ μηνύματα κανενός είδους.
Και σήμερα έλαβα το πρώτο της μήνυμα ever.
"Καλησπέρα! Πώς είσαι; Πλιζ μπες στο application του πόκερ που θα σου στείλω για να πάρω τους πόντους και αν δεν το θεσ βγάλτο." (sic)

Μάλιστα.
Ας αποδομήσουμε όλοι μαζί το μήνυμα αυτό στα εξ ων συνετέθη, για να το αναλύσουμε βήμα-βήμα.
"Καλησπέρα. Πώς είσαι;"
Είμαι καλά και σε ευχαριστώ που μπήκες στον κόπο να σκεφτείς ότι μια εισαγωγή είναι αρκετή για να φανεί ότι δε βιάζεσαι να μπεις στο ψητό.

"Πλίζ μπες στο application του πόκερ που θα σου στείλω"
Το 'πλιζ' το αφήνω ασχολίαστο. Επίσης ασχολίαστο θα αφήσω και το πόκερ. Παίζεις πόκερ στο internet. Πρόβλημά σου.

"για να πάρω τους πόντους"
Παρντόν;!;

"και αν δε το θεσ βγάλτο."
Ναι. Θεσ δε θεσ, εγώ θα το ξαναπιάσω αυτό το κομμάτι. Σε ελεύθερη μετάφραση.

Μπες στο πόκερ για να πάρω τους πόντους που μου χρειάζονται, και μετά άμα δεν το θέλεις βγάλ' το. Μπορεί να μην έχουμε πει κουβέντα μεταξύ μας πέρα από το "Χάρηκα για τη γνωριμία", "Είσαι καλά; -Ναι, εσύ;", αλλά τώρα που θέλησα να σου ζητήσω χάρη, θα σου στείλω προσωπικό μήνυμα για να σε καλοπιάσω και να εγκαταστήσεις την εφαρμογή.
Με συγχωρείς γλυκιά μου, αλλά δεν πάει καθόλου έτσι.
Κάνε μου όσες προσκλήσεις θέλεις, για όποιες εφαρμογές θέλεις, όσες φορές θέλεις. Είναι τζάμπα! Εγώ θα πατάω ignore ακούραστα και αγόγγυστα. Δε με ενοχλεί, το κάνω καιρό τώρα. Όμως δε μπορείς να ζητιανεύεις από κανέναν για να πάρεις εσύ πόντους!! Έχω φίλους, αληθινά κοντινούς μου ανθρώπους, που 'καίγονται' νυχθημερόν με άλλα παιχνίδια στο FB. Ούτε ένας από αυτούς δε με ενόχλησε ποτέ με τέτοια απαίτηση.

by Saigon

Υ.Γ.: Μιας και μίλησα για Facebook, πρόσφατα έλαβα friend request από έναν πρώην. Χρυσέ μου, αν ήθελα να κρατήσω επαφή μαζί σου, θα το είχα κάνει ήδη. Μη σου πω δε θα είχαμε χαθεί ποτέ. Τόσα χρόνια προσπαθώ να σου δείξω ότι χωρίσαμε και χαθήκαμε επειδή ακριβώς ΔΕΝ ήθελα πια να έχω επαφή μαζί σου, κι εσύ εκεί, επιμένεις. Απέρριψα το request σου χωρίς σχόλιο. Μην το ξαναστείλεις όμως, γιατί μόλις ξέμεινα από ευγενικούς τρόπους για να σε αποφεύγω.

Legend has it...

Ρίγη ανακούφισης πλημμυρίσανε τις ζωές και ψυχές των γονιών του Αστέρη και του νονού του (μερικές φορές δεν είναι πιο κυριλέ να μιλάς για τον εαυτό σου σε γ' ενικό; Όχι;) όταν μάθανε έναν θρύλο, μια μυστήρια παράδοση, μια... κατάρα, θα μπορούσε να πει κανείς, που πλανάται πάνω από τα σκοτεινά βουνά της Σάιμπαϊ αλλά της ξεφύγανε όλοι την τελευταία στιγμή! Ακούστε τον μύθο, την ιστορία που από αιώνες τώρα κυκλοφορεί και κάντε ό,τι μπορείτε για να το αποφύγετε! Προσοχή, μιλάμε σοβαρά (όπως πάντα)!
Ο θρύλος λοιπόν λέει, πως όταν ένα παιδί βαφτίζεται, ο νονός του πρέπει να του αγοράσει και παπουτσάκια με τα βαφτιστικά του ρούχα. Αν δεν το κάνει (ανατριχιάζω και που το γράφω δηλαδή), το παιδί δεν θα μπορέσει να σηκωθεί να περπατήσει! Είναι ασαφές αν θα αργήσει να το κανει ή αν δεν θα το κάνει ποτέ, αλλά γεγονός είναι οτι θα υπάρχει ένα πρόβλημα. Κι επειδή κάθε θρύλος διαδίδεται μέσα από την προφορική παράδοση, να ενημερώσω εδώ πως η πηγή είναι εγκυρότατη κι επιστημονική: η ίδια μου η μάνα μου το είπε. Κι επειδή επίσης όλοι οι θρύλοι περιέχουν ένα παράδειγμα για να αποδείξουν την ισχύ τους (και καλά), υπάρχει κι εδώ παράδειγμα: μια θεία μου είχε την ατυχία και η νονά της δεν της πήρε παπούτσια όταν την βάφτισε, με συνέπεια η θεία μου να μην σηκώνεται να περπατήσει στην "ώρα" της! Οι ανησυχίες των γονιών της οδηγήσανε σε μια έρευνα η οποία έδειξε πως το παιδί δεν σηκωνότανε να περπατήσει επειδή δεν της είχε πάρει η νονά της παπούτσια στην βάπτισή της. Έτσι, η νονά αγόρασε παπούτσια και της τα πήγε και φυσικά μετά από λίγες μέρες η θεία μου περπάτησε! Τι άλλες αποδείξεις θέλετε δηλαδή;;;;;
Παρακαλείστε λοιπόν διάφοροι νονοί, νονές και κουμπάροι, όπως φροντίσετε να αγοράσετε παπούτσια στο παιδί που θα βαφτίσετε. Εμείς φυσικά είχαμε φροντίσει για παπούτσια, κάτι που μας καθησύχασε. Ρε τι πήγαμε να πάθουμε...

by Baygon

ΥΓ: τα παπούτσια επάνω δεν είναι πραγματικά του Αστέρη, αλλά έχουν πολύ νόημα!

Δουλειά να μη σου λείπει

Σύμφωνοι, ο ελεύθερος χρόνος μου είναι γενικά περιορισμένος από τότε που ήρθε στη ζωή μας το Αστεράκι. Ωστόσο, δεν είμαι από τις γυναίκες που ξαφνικά εγκατέλειψαν όλα τους τα ενδιαφέροντα μόλις έγιναν μαμάδες. Εξακολουθώ να βλέπω ταινίες, να ακούω μουσική, να διαβάζω, να πειραματίζομαι στην κουζίνα με φαγητά και γλυκά. Απλώς όλα συμβαίνουν πιο αραιά από πριν. Και, σημειωτέον, ξανάρχισα να δουλεύω με κανονικό ωράριο πριν καν σαραντίσω. Στο σπίτι βέβαια, αλλά το ωράριο είναι ωράριο.

Τελευταία, σα να μην έφταναν όλες μου οι υποχρεώσεις, προσέθεσα άλλη μία απασχόληση στη ζωή μου: το πλέξιμο. Ειρήσθω εν παρόδω, στο δημοτικό είχα διδαχθεί να κεντάω, μάλιστα είχα ξεκινήσει έναν αρκετά δύσκολο καμβά με σταυροβελονιά, αλλά το παράτησα περίπου στα 3/4 όταν πήγα γυμνάσιο. Το μόνο που ήξερα από πλέξιμο ήταν η "ανάποδη" που μου φαινόταν εύκολη, και μια άγαρμπη "καλή". Ούτε να "ρίχνω" πόντους για να ξεκινήσω το δικό μου πλεκτό, ούτε να το τελειώσω, τίποτα.
Όταν μπήκε επισήμως το φθινόπωρο και ψιλοπιάσανε οι πρώτες ψύχρες, διαπίστωσα πως δεν είχαμε κανένα κασκολάκι για τον Αστέρη. Σκέφτηκα λοιπόν πως δεν υπήρχε καλύτερη προοπτική από το να πλέξω εγώ η ίδια το πρώτο του κασκόλ! Έψαξα στο internet και βρήκα οδηγίες και τεχνικές, προτάσεις και σχέδια. Και ξεκίνησα. Μου άρεσε απίστευτα να βλέπω το πλεκτό να εξελίσσεται και να είμαι περήφανη που τα καταφέρνω μόνη μου!

Διάλεξα ένα υπέροχο μαλακό και λεπτό νήμα, σε γαλάζιο. Έριξα (CO, Cast On) 31 πόντους και άρχισα να πλέκω stockinette, δηλαδή όλους τους πόντους με καλή (k, knit) από τη μία μεριά, και με ανάποδη (p, purl) από την άλλη. Αυτή η πλέξη κάνει τα πλαϊνά του πλεκτού να τυλίγονται το ένα προς το άλλο, και κατέληξα με έναν σωλήνα ενός μέτρου. Δεν ήταν αποτυχία! Κάθε άλλο! Το έκανα επίτηδες. Σ' αυτή τη φάση το λαιμουδάκι του Αστέρη είναι σχεδόν ανύπαρκτο, και δεν ήθελα να βρεθώ με μια άκαμπτη (κατά πλάτος) λωρίδα που θα στεκόταν άχαρα γύρω από το στόμα του. Το τυλιχτό κασκόλ που τελικά έπλεξα, είναι πιο μαλακό και ταιριάζει καλύτερα στο λαιμό του.
Επειδή λοιπόν έφτιαξα το σώμα του κασκόλ σκέτο και απλό, χωρίς σχέδια, αποφάσισα πως έπρεπε να υπάρχει μια χαριτωμενιά στα κρόσια. Να μην είναι σκέτες κλωστές. Γι' αυτό και τα έπλεξα! Το αποτέλεσμα είναι καταπληκτικό, έγιναν σαν δαχτυλάκια που αγκαλιάζουν τρυφερά το παιδί για να το κρατήσουν ζεστό. Χώρια που ήταν εξαιρετική εξάσκηση για μένα, εφόσον έπρεπε να ρίχνω και να κλείνω (BO, Bind Off) πόντους συνεχώς, σχηματίζοντας τα κρόσια. Η πλέξη για τα κρόσια ήταν garter, δηλαδή όλους τους πόντους με καλή και στις δύο μεριές.
Στο τέλος έραψα τα κρόσια στα δύο τελειώματα του κασκόλ, και... δείτε τις φωτογραφίες:

Πώς σας φαίνεται? :-)

by Saigon

On the move

Κοινώς, Wash & Go.

LOL

by Saigon

Μικρές στιγμές

Με ξέκοψε έτσι απλά, ξαφνικά έβαλε ένα μαχαίρι και με έβγαλε από τη ζωή της, και εξαφανίστηκε από παντού. Για πολύ καιρό πονούσα, αλλά τελικά βρήκα δύναμη και είπα πως δε θα την αναζητήσω ξανά. Προχτές όμως... Την έβλεπα στον ύπνο μου, ήταν τόσο γλυκιά, ακουμπούσε το μάγουλό της στο δικό μου και ένιωθα το δέρμα της. Και ξύπνησα μ' αυτή την αίσθηση -ξέρεις πώς είναι αυτά τα ζωντανά όνειρα, ναι;- και την ένιωθα στ' αλήθεια τόσο κοντά μου, και μόλις άνοιξα τα μάτια έπιασα κατευθείαν το κινητό και κάλεσα το νούμερό της χωρίς να με νοιάζει, αφού ήξερα πως δεν έχω κάρτα και δε μπορώ να κάνω κλήσεις, και άκουσα το σήμα να καλεί. Και μου κόπηκε η ανάσα. Κι αμέσως εκείνη απάντησε. "Ναι;" - "Γεια σου", της είπα κι εγώ μουδιασμένος. "Γεια", απάντησε. "Είσαι καλά;" τη ρώτησα, πιο ήρεμος αφού δε μου το είχε κλείσει κατάμουτρα. "Καλά είμαι", απάντησε εκείνη γλυκά, κι εγώ αναθάρρησα και σκέφτηκα πως χάρηκε κι εκείνη που με άκουσε. Και τότε εκείνη ξαναμίλησε.
"Ποιος είναι;"

Δεν έχω ηλεκτρικά πλήκτρα στο μαγαζί που δουλεύω, έχει ένα πιάνο ο ιδιοκτήτης εκεί και μου είπε ότι είναι της κόρης του, και ότι αυτή είναι καταπληκτική και παίζει απίστευτα, ξέρεις τώρα πώς παινεύουν οι πατεράδες τις κόρες τους. Και που λες παίζω όλο το βράδυ τα τρελά μου, και ξαφνικά μπαίνει στο μαγαζί η κόρη του και τη βλέπω, και είναι ρε συ... Τι να σου πω... Μία γλύκα, τόσο χαριτωμένη, my kind of girl, κατάλαβες; Και κόμπλαρα τόσο πολύ, τα 'χασα, δεν ήξερα τι έπαιζα πια, έκανα ένα σωρό βλακείες γιατί σκεφτόμουν πως τα κάνω θάλασσα κι αυτή με βλέπει, και ξαφνικά συνειδητοποιώ ότι έχει ανοίξει το νύχι στον αντίχειρά μου και τρέχει αίμα, και έχουν γίνει χάλια τα πλήκτρα, κόκκινο παντού, και πανικοβλήθηκα και ένωσα τόσο απαίσια, εκείνη να είναι εκεί κι εγώ να της λερώνω το πιάνο με το αίμα μου.

Δεν το ήξερα αυτό το τραγούδι. Δεν ήξερα ότι μπορούν κι άλλοι εκτός από τον Nick Cave να γράψουν τραγούδια που σου τσακίζουν το κορμί από την ανατριχίλα. Μ' έπιασε κλάμα στα μισά του τραγουδιού, οι στίχοι φαντάζουν απλοϊκοί και προβλέψιμοι, αλλά με τον τρόπο που σε κάνει να μη θέλεις να ακούσεις αυτό που μόλις προέβλεψες. Τίποτα δεν είναι το ίδιο μετά.

"Το μήλο", από το δίσκο "Καιρός για δύο" (1990) της Αφροδίτης Μάνου.

by Saigon

Υ.Γ. Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι καθαρά συμπτωματική. Το τραγούδι είναι αφιερωμένο σε σένα, που μας αρέσει ο Nick Cave και που δεν ανέβασα το post που σου είχα τάξει. Ξέρεις εσύ.