On the move... (on the road to Ntenisko)

Δεν ξέρω από πού να αρχίσω...

• Από τη φράση "ΠΑΓΑΛΙΑ ΦΡΑΤΕ"; Αν δεν κάνω λάθος είναι βλάχικη φράση (θαρρώ σημαίνει "σιγά αδερφέ") αλλά θα την πω την αμαρτία μου: μου θύμισε ατάκα από καμάκι τύπου Γαρδέλης σε ταινίες του '80, όπως εδώ.

• Από το γυμνό στην μέση της φράσης που επιδεικτικά κοσμεί το φορτηγό; Το γυμνό που έτσι αισθησιακά αράζει εκεί, σε κοιτά με μάτια λάγνα και προφανώς είναι μια περιπέτεια του φορτηγατζή από τα νιάτα του (λέμε τώρα...);

• Ή από την ξεθωριασμένη απ' το φως φωτογραφία του απίστευτου τοπίου στο εξωτικό, μαγικό, αξεπέραστο, τιτανοτεράστιο Ντένισκο; Τι πάει να πει πού είναι το Ντένισκο;

by Baygon

Νοσταλγός του rock'n'roll (Mix Tape I)

Τι σας θυμίζει αυτό το τραγουδάκι? Εγώ πάντως βρίσκω μέσα του έναν στίχο οικείο... "Έκανα αποστείρωση χρονάκια δεκαδύο / μέσα σ' ένα γυάλινο οξυζενέ ωδείο / κόσμος ξεχασμένος, πιάνο κλασικό". Και γενικά στον τίτλο του, ώρες-ώρες βρίσκω τον εαυτό μου. Όσοι με ξέρουν μπορούν να το πιστοποιήσουν. Σπάω τα νεύρα μερικών, αλλά τι να κάνουμε! Είμαι νοσταλγός.

Μ' αυτό το post ανοίγω μια νέα σειρά αναρτήσεων (όπως έχουμε τα On the move και το AliceVerissi), και θα πρέπει μια φορά το μήνα να ανέχεστε τις νοσταλγίες μου. Θα ανεβάζω φωτογραφίες ή/και βίντεο από αναμνήσεις που σημάδεψαν τα παιδικά (ίσως και τα πρώτα εφηβικά) μου χρόνια. Μη βιαστείτε λοιπόν να προτείνετε πράγματα που ξέχασα, γιατί έχω μαζέψει μπόλικο υλικό και θα το ανεβάζω λίγο-λίγο. Μια φορά το μήνα, είπαμε! Να σχολιάζετε όμως, να λέτε τι αναπολείτε ή τι προσπαθείτε να απωθήσετε από τη μνήμη σας... LOL

Και τι καλύτερο για αρχή, φυσικά, απ' την αγαπημένη κασέτα. Όσες φορές και να πούμε για την κασέτα, λίγες θα μου φαίνονται! Το post εδώ, το post εκεί, η τσάντα fashion-statement που μου χάρισε ο Baygon πέρσι...

Άρτσι

Δε μπορεί, όλο και κάποιοι(-ες) από σας διαβάζατε τις περιπέτειες του Άρτσι και του Ρέτζι, της Μπέτι και της Βερόνικα!

Κονσόλα Atari

Το λατρεύαμε! Μόλις τις προάλλες συζητούσαμε με τον Baygon, τον Woody και τον Digital Awareness για παιχνίδια όπως το αεροπλανάκι, τα τανκς, το Pong, ακόμα και το κρυφτό όπου μπορούσες να κρυφτείς μέχρι και πίσω από τον τοίχο ή κάτω από το χαλί!

Το πουλί που ισορροπεί στο ράμφος του

Τρομερό δεν ήταν? Το βάζαμε να σταθεί στις άκρες των επίπλων, στη μύτη μας, σε κάθε πιθανή κι απίθανη γωνία. Μας συνάρπαζε η κατασκευή του, τόσο έξυπνη και τόσο απλή ταυτόχρονα.

Το κλιπ-μπανάνα

Προσωπικά, δεν είχα ποτέ ένα τέτοιο, γιατί τα μαλλιά μου ήταν πάντα κοντό καρέ (ως το σαγόνι) και δεν πιάνονταν. Το καλοκαίρι ανάμεσα στη Β' και Γ' Γυμνασίου αποφάσισα να τα μακρύνω. Είχαν όμως οι μακρυμαλλούσες φίλες μου, και ζήλευα το πόσο ωραία ήταν τα μαλλιά τους, είτε λυτά είτε δεμένα μ' αυτό το πρακτικό κοκκαλάκι. Αχ!

Μπάτμαν και Ρόμπιν

Στην τηλεόραση. Κάθε σαββατοκύριακο, το πρωί. Προϊστορικά. Πω πω πω!!!

Το μενταγιόν που κόβεται στα δυο

Από τότε που έμενα στο νησί, κυαλάριζα ένα τέτοιο για να το μοιραστώ με την κολλητή μου... Ήταν απίστευτα δημοφιλές! Απέκτησα το ήμισυ ενός παρόμοιου (που όμως έγραφε LO/VE) αργότερα και το κρέμασα σε ένα κομποσχοινάκι στον καρπό μου.

Πάρτε και το βίντεο για το πρώτο Mix Tape:

Λοιπόν? Περάσατε καλά? :-)

by Saigon

On the move

Πολλά τα ερωτήματα, πολλά...
Από πού να ξεκινήσει κανείς! LOL

Ευχαριστώ πολύ πολύ την Άσπα Online
που μου επέτρεψε να χρησιμοποιήσω τη φωτογραφία της!

by Saigon

Μονοκόμματο

Χτες βράδυ πήγαμε σε ένα μπαράκι όπου παίζει κιθάρα ένας πολύ καλός μας φίλος. Μαζί του ήταν μια κοπέλα που τραγουδούσε, μια έντονη παρουσία που σου μένει αξέχαστη, με τέτοια θεατρικότητα, με απίστευτο χαμόγελο, με μια φωνή βελούδινη σαν πραλίνα φουντουκιού... Υπέροχη ατμόσφαιρα, και η διακόσμηση του μαγαζιού ήταν άλλο πράγμα, και η χαρά μας μεγάλη που βρεθήκαμε με το φίλο μας, δε χρειαζόμασταν και πολλά για να έχουμε εξαιρετική διάθεση.
Δεν είχε πολλές παρέες μέσα στο μπαράκι, όμως είναι αρκετά μικρό και φαινόταν ήδη γεμάτο. Λίγη ώρα αφού είχαμε καθίσει, μπήκε ένα ζευγάρι απ' αυτά που φαίνεται ότι έχουν προ πολλού πατήσει τα 45, είναι παντρεμένοι χρόνια, ψιλοβαριούνται ο ένας την παρέα του άλλου όμως εξακολουθούν να βγαίνουν από υποχρέωση, για να μη μουχλιάσουν. Τους είδα που 'στράβωσαν' που είχε live μουσική, τους είδα που μούτρωσαν που έπρεπε να στριμωχτούν λιγάκι για να καθίσουν στο μοναδικό διαθέσιμο μέρος, σε δυο χαμηλά σκαμπό μπροστά σε τραπεζάκι, ακριβώς δίπλα μου. Τράβηξα τα πράγματά μου και τα πόδια μου για να τους δώσω όσο περισσότερο χώρο μπορούσα, είπαν "Πιο στενά δε γίνεται;", αστειεύτηκα "Μια παρέα θα γίνουμε, βολευτείτε". Συνέχισαν να γκρινιάζουν μουρμουρίζοντας για λίγο αλλά δεν έδωσα σημασία, έτσι κι αλλιώς δεν καλοάκουγα λόγω της μουσικής.
Ο φίλος μας ζήτησε από τον Woody να σηκωθεί και να τραγουδήσει. Πήρε λοιπόν το μικρόφωνο ο καλός μου, και έδωσε ρέστα. Πάντα είναι ευτυχισμένος όταν βρίσκονται και τραγουδάνε μαζί... Και πάνω που τους καμάρωνα και τους δυο, άκουσα τη διπλανή κυρία να λέει στον άντρα της με ύφος:

- Οι χαμηλές του είναι πολύ καλές, στις ψηλές νότες όμως το χάνει.

Γούρλωσα τα μάτια. Η Τζούλι Μασίνο συνέχισε απτόητη, χωρίς να χάσει στιγμή το ύφος.

- Πω πω πω, οι ψηλές του δεν αντέχονται! Ααα! (βουλώνοντας τα αυτιά της με νόημα)

Δε θα χαλαστώ εξαιτίας της, σκέφτηκα. Αμ δε.

- Αμάν μερικοί άνθρωποι, νομίζουν ότι μπορούν να τραγουδήσουν... Μα δεν καταλαβαίνει επιτέλους;

Άρχισα κι εγώ να τα παίρνω. Όχι επειδή αναφερόταν στον Woody. Όποιος και να ήταν στο μικρόφωνο, το ίδιο θα ένιωθα. Ο τρόπος της και το σνομπ υφάκι της όμως, ήταν απαράδεκτα.
(Να κάνω εδώ μια παρένθεση. Έχω μια θεωρία όσον αφορά τη ζωή, που με λίγα λόγια λέει το εξής: Η ζωή μας παραείναι μικρή για να την αναλώνουμε σε πράγματα που μας δυσαρεστούν, ενώ μπορούμε να τα αλλάξουμε. Μία συμβουλή θα είχα να δώσω στη συγκεκριμένη κυρία, αλλά και στον καθένα που κάθεται και γκρινιάζει και βουτάει στη μίρλα τον περίγυρό του με το έτσι θέλω. Θα της έλεγα, "Κοίτα πόσο εύκολο είναι! Τρεις λεξούλες μόνο, η μία δίπλα στην άλλη. Θα πάθεις πλάκα, δεν το φαντάζεσαι πόσο απλό! Δώσε προσοχή: Αν δεν περνάς καλά εδώ που είσαι, σήκω και φύγε".)
"Τράβηξέ μας σε βίντεο", μου κάνει νόημα ο Woody.
"Βρε αγάπη μου, μόνο σκοτάδι θα φαίνεται".
"Δεν πειράζει, περισσότερο για τον ήχο το θέλω!"
Ποιον ήχο; Τη μουρμούρα της διπλανής; Τι να του έλεγα εκείνη την ώρα, να τον στενοχωρήσω; Κάτι προφασίστηκα για τις ομιλίες γενικά μέσα στο μαγαζί, και το απέφυγα.
Μετά από λίγο ο κιθαρίστας ένευσε σε μένα. "Σειρά σου", είπε. "Σήκω στο μικρόφωνο".
Η διπλανή δεν έχασε ευκαιρία να σχολιάσει, για κακή της τύχη όμως έπεσε πάνω σε μια σιωπή που έγινε ξαφνικά και ακούστηκε.
- Ωωωωχ...
Νομίζατε πως θα το άφηνα να πέσει κάτω; Γύρισα προς το μέρος τους και είπα:
- Ένα "ωχ" άκουσα... Συμβαίνει κάτι;
Μαζεύτηκε, δεν απάντησε. Ανασκουμπώθηκα και ανέλαβα το μικρόφωνο. Τραγούδησα κάνα-δυο τραγούδια, μετά έκανα δεύτερες στην τραγουδίστρια, μετά είπαμε μαζί ντουέτο το "Ροζ" (εγώ Μηλιώκας), αργότερα μας έβαλαν με τον Woody να πούμε το "Πιο καλή η μοναξιά". Όταν στο τέλος του τραγουδιού ο Woody με φίλησε, άκουσα την ξινή να λέει "Α, μαζί είναι αυτοί; Νόμιζα πως είναι απλώς παρέα". Μα τίποτα να μην αφήσει ασχολίαστο;!; Την κοιτούσε όλο το μαγαζί πάντως, και πολύ το ευχαριστήθηκα.
Μέχρι εκείνη την ώρα είχαμε πιει και λιγάκι, η τραγουδίστρια σήκωσε την αδερφή της να πει κι αυτή ένα τραγούδι, άλλη μια κοπέλα με καταπληκτική φωνή είπε 2-3 και μας μάγεψε, το κλίμα ήταν πολύ ζεστό. Ο φίλος μας ο κιθαρίστας ήταν χαλαρός και άνετος επάνω στο ψηλό σκαμπό του, πολλές στιγμές τον χαζεύαμε να κουνάει τα πόδια του μπρος-πίσω σαν μικρό παιδί που κάθεται σε ψηλή καρέκλα. Καθόταν πάνω στο μπουφάν του, όμως όσο περνούσε η ώρα αυτό γλιστρούσε όλο και πιο χαμηλά, με αποτέλεσμα να το ποδοπατάει όλο και χειρότερα... Σε κάποια αλλαγή στο σταυροπόδι, βρέθηκε με το μπουφάν κρεμασμένο από τη μύτη του παπουτσιού του και το κοιτούσε γεμάτος απορία και έκπληξη, ήταν τόσο αστείο το θέαμα που λιώσαμε από τα γέλια. Ο Woody πήγε ξανά στο μικρόφωνο να τραγουδήσει κι άλλο, και φυσικά η διπλανή δεν έχασε την ευκαιρία να ρίξει δηλητήριο.

- Ε αμάν πια, τι θα γίνει, πάλι αυτός; Κάτι τέτοιοι άνθρωποι μπλα μπλα μπλα...

Μετά απ' αυτό το σημείο δεν άκουγα πια ολόκληρες τις φράσεις της, παρά μόνο σκόρπιες λέξεις. "Ψυχιατρικά"... "ψυχαναγκασμός"... "κατά Φρόυντ". Κόντευε να με πιάσει υστερικό γέλιο. Το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ ήταν "πάψε, φτάνει, μας έπρηξες"!!
Ο ιδιοκτήτης του μπαρ πλησίασε για να καθαρίσει ένα τραπεζάκι, και ο διπλανός μου (σημειωτέον, ολόκληρη τη βραδιά ο ίδιος και η συμβία του δεν έβγαλαν τα δερμάτινα μπουφάν τους, αν και είχαν πιει από τέσσερις μπύρες και ένα ουίσκι έκαστος) είπε με έντονο ύφος:

- Δε μου λες ρε συ... Μαλωμένος είσαι με τη ΔΕΗ;
- Τι πράγμα;;
- Μαλωμένοι είστε και έχεις τόσο χαμηλά τη θέρμανση;

Ο ιδιοκτήτης έψαξε να κοιτάξει το πλησιέστερο πρόσωπο για συμπαράσταση, και βρήκε εμένα να πνίγομαι από το γέλιο και να του κάνω νόημα 'άσε, μην το ψάχνεις'. Απομακρύνθηκε για λίγα λεπτά μα όταν ξαναγύρισε ο άλλος επέμενε.

- Τι θα γίνει με τη θέρμανση;
- Κάτσε, τώρα θα ρίξω ένα κούτσουρο στη φωτιά. (!)
- Καλύτερα ρίξε μια από τις καρέκλες σου, πολύ άβολες μωρ' αδερφάκι μου.

Αλληθώρισε ο άνθρωπος. Γύρισε και μου είπε "Σήκω κοπέλα μου να μας πεις άλλο ένα, να ζεσταθούμε". Είπα a cappella το "Πώς έφυγες" μέσα στο γλυκό σκοτάδι και την ηλεκτρισμένη σιωπή, είπα 'καληνύχτα' με χαμόγελο και φύγαμε με αγκαλιές από τους φίλους μας.
Θα το ξανακάνουμε σύντομα. :-)

by Saigon

Edit 12/6/2010: Η κοπέλα που τραγουδούσε εκείνο το βράδυ "έφυγε" σήμερα. Δυστύχημα με μηχανάκι. Μπορεί να την είδα μια φορά μόνο, μπορεί να μην τη γνώρισα σαν άνθρωπο, οι στιγμές που μοιραστήκαμε εκεί όμως ως παρέα ήταν τόσο γλυκές, που πολύ με στενοχώρησε αυτό το νέο. Αντίο κοπέλα με τη βελούδινη φωνή... Σαν πραλίνα φουντουκιού.

Mozilla Wars

Πέρσι που ήμουν έγκυος, ο Woody αποφάσισε να μου κάνει δώρο ένα laptop για του Αγίου Βαλεντίνου. Βέβαια κατέληξε να το χρησιμοποιεί περισσότερο ο ίδιος παρά εγώ, αφού μετά τη γέννα ο χρόνος μου ήταν γεμάτος από άλλα πράγματα έτσι κι αλλιώς. Το Νοέμβριο πήρε και ένα πολύ πρακτικό βοηθητικό τραπεζάκι από το ΙΚΕΑ (φυσικά) για να πάψει να κάνει κατάληψη στο τραπέζι του σαλονιού, και η εξάρτησή του από το Facebook, το internet και γενικώς το laptop, επισημοποιήθηκε κανονικά. Εγκατέστησε και το λατρεμένο του Pro στο laptop, και έδωσε νέο νόημα στο τριγωνικό χερούλι του τραπεζιού, αποθηκεύοντας εκεί το gamepad για το Pro, τυλιγμένο στο καλώδιό του.

Πριν λίγο καιρό ο Woody απέκτησε ένα μικρό netbook, πολύ λειτουργικό, γεγονός το οποίο έδωσε πλέον σε μένα το δικαίωμα να πάρω το laptop στη δική μου μεριά του σαλονιού και να το χρησιμοποιώ. Επιτέλους.
Πήραμε άλλο ένα τραπεζάκι (σε κόκκινο) για μένα, και τώρα έχουμε ο καθένας το δικό του φορητό υπολογιστή στο σαλόνι. Τα βράδια, αφού βάλουμε το Αστεράκι για ύπνο, ξαπλώνουμε ο καθένας στον καναπέ του και σερφάρουμε, ανταλλάσουμε links και τα σχολιάζουμε, διαβάζουμε άρθρα και κουβεντιάζουμε. Ωραία εικόνα, ε; Μη βιάζεστε. Διότι το μικρό netbook, με την οθονίτσα του, δεν είναι ακριβώς το ιδανικό περιβάλλον για να παίξεις Pro. Επομένως, σχεδόν κάθε βράδυ, ο Woody ζητάει να αλλάξουμε θέση για να καθίσει εκείνος στο laptop και να παίξει. Και συνεπώς με βγάζει από την άνεση της θέσης μου, με απομακρύνει από το δίσκο και τα αρχεία που έχω αποθηκευμένα εκεί, και γενικώς με στέλνει στην εξορία!! (γκρρρρρρρρ)

Τώρα τελευταία ανακαλύψαμε τα themes που παρέχει ο Mozilla. Υπάρχουν αμέτρητες επιλογές και μου αρέσει να βάζω καινούριο φόντο κάθε βδομάδα. Βρήκα, λοιπόν, τον τρόπο να εκδικούμαι τον Woody για την εξορία και να τον κάνω να τραβάει τα μαλλιά του...
Κάθε φορά που με διώχνει από το laptop, του αλλάζω theme στο Mozilla στο netbook, και το βλέπει την επόμενη μέρα το πρωί όταν το ανοίγει. Οι επιλογές μου όμως είναι πολύ προσεκτικές! Διαλέγω γλυκουλιές που ξέρω ότι θα τον κάνουν να βγάλει αφρούς και να διαμαρτύρεται με την κραυγή "ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΕΒΑΛΕΣ ΒΡΕ!!!!!". (χεχεχεχ)
Ο Homer Simpson με τα ντόνατ στην κοιλιά ήταν η πρώτη ανταρσία (και η λιγότερο οδυνηρή):

Ύστερα ήρθε η κάτω βόλτα, με τα ακόλουθα:

Επίσης είχαμε και αφιέρωμα στο Hello Kitty (που σιχαινόμαστε κι οι δυο):

Αυτό που τον έκανε να τσιρίξει από τον αιφνιδιασμό ήταν το εξής:

και γέλασα πολύ, γιατί προσπαθούσε να το αλλάξει πανικόβλητος κάνοντας "ΑΑΑΑΑΑΑ!!!" LOL

Τα χειρότερα μούτρα ωστόσο, που του πήρε αρκετές ώρες να τα ξεχάσει, τα κράτησε όταν έβαλα αυτό:

:-D
by Saigon

Υ.Γ.: Καθώς γράφω αυτό το post, είμαι στο netbook και το νέο φόντο του καλού μου εδώ και λίγα λεπτά είναι μερικές χούφτες τρισχαριτωμένες καρδούλες και ένα αρκουδάκι. Θα το δει το πρωί και θα του έρθει κόλπος. Πλάκα έχει. χιχιχιχιχι