Να με κι εγώ!Baygon, αδερφέ, είσαι το κάτι άλλο, ξέρω πόσο μ' αγαπάς και ξέρεις πόσο σ' αγαπώ, και δε λέω τίποτε παραπάνω, το post σου για τα γεννητούρια μ' έκανε και δάκρυσα...
Σας ευχαριστούμε όλους μέσα από την ψυχή μας για τις ευχές σας, εδώ και στο BC forum και στο Facebook! Μας συγκινήσατε!
Σας ευχαριστούμε όλους μέσα από την ψυχή μας για τις ευχές σας, εδώ και στο BC forum και στο Facebook! Μας συγκινήσατε!
Οι μέρες μας είναι πια κομμένες σε φέτες, και περνούν πολύ, μα πολύ, μα ΠΟΛΥ γρήγορα... Αυτό από τη μια με κάνει να νιώθω αβοήθητη μπροστά στο χρόνο που τρέχει, και πολλές φορές δεν προλαβαίνω ούτε να φάω ούτε ένα πολυπόθητο ντους να κάνω - από την άλλη όμως, είναι καλό σημάδι πως έχουν ήδη περάσει 15 μέρες από τη γέννηση του Αστέρη μας και δε θα αργήσω να 'σαραντίσω', και το μωράκι μας είναι υγιές και μεγαλώνει φυσιολογικά, άρα δε μπορεί, σωστά το πάμε το πράγμα! :-)
Για τη γέννα δε θα πω κουβέντα, πιστή στη φιλοσοφία του προηγούμενου post επί του θέματος. Ό,τι κι αν ήταν, πέρασε και πάμε για νέα κεφάλαια. Θα πω όμως πως χρειάστηκε να κάνω επισκληρίδιο, και ομολογώ πως η επίδρασή της ήταν από τις συγκλονιστικότερες εμπειρίες που βίωσα ποτέ, και μάλιστα ήταν η καλύτερή μου φάση σωματικά: ξαφνικά μετά από 8 μήνες εγκυμοσύνης όπου όλο και κάτι θα με πονούσε, αλλά και σε σύγκριση με τις παρούσες μέρες μετά τον τοκετό, όπου και πάλι όλο και κάτι με πονάει, εκείνες οι λίγες ώρες μετά την επισκληρίδιο ήταν ο ορισμός του παραδείσου! Ως διά μαγείας δε με πονούσε απολύτως τίποτα! Pure bliss...
(Ενδεικτικά, να σας πω ότι κάποια στιγμή περιμένοντας να φτάσει η ώρα να βγει το μωρό, εγώ στα χάι μου με απίστευτα κέφια που επιτέλους δεν ένιωθα ντιπ, και έχοντας τη μητέρα μου στο πλάι να λέμε χαζομάρες, κάποιος μπήκε και ρώτησε "Τι γίνεται η Saigon? Πώς τα πάει?" Και η μανούλα απάντησε με φυσικότητα "Πώς να τα πάει, αυτή εδώ δίνει συνεντεύξεις!" ROTFL)
Έχοντας υπ' όψιν αυτό, λοιπόν, θα αναφέρω μια στιχομυθία μέσα από την αίθουσα τοκετού, την ώρα που σπρώχνουμε με διάφορους τρόπους για να φέρουμε στον κόσμο "έναν Έλληνα ακόμα", στο σύντομο διάλειμμα ανάμεσα σε δύο συσπάσεις.
Το καστ:
Άννα, η γυναικολόγος
Όλγα, η μαία
Μαριέττα, η προϊσταμένη
Ιάκωβος, ο παιδίατρος
και φυσικά η yours truly επίτοκος, σε τρελά γούστα.
Για τη γέννα δε θα πω κουβέντα, πιστή στη φιλοσοφία του προηγούμενου post επί του θέματος. Ό,τι κι αν ήταν, πέρασε και πάμε για νέα κεφάλαια. Θα πω όμως πως χρειάστηκε να κάνω επισκληρίδιο, και ομολογώ πως η επίδρασή της ήταν από τις συγκλονιστικότερες εμπειρίες που βίωσα ποτέ, και μάλιστα ήταν η καλύτερή μου φάση σωματικά: ξαφνικά μετά από 8 μήνες εγκυμοσύνης όπου όλο και κάτι θα με πονούσε, αλλά και σε σύγκριση με τις παρούσες μέρες μετά τον τοκετό, όπου και πάλι όλο και κάτι με πονάει, εκείνες οι λίγες ώρες μετά την επισκληρίδιο ήταν ο ορισμός του παραδείσου! Ως διά μαγείας δε με πονούσε απολύτως τίποτα! Pure bliss...
(Ενδεικτικά, να σας πω ότι κάποια στιγμή περιμένοντας να φτάσει η ώρα να βγει το μωρό, εγώ στα χάι μου με απίστευτα κέφια που επιτέλους δεν ένιωθα ντιπ, και έχοντας τη μητέρα μου στο πλάι να λέμε χαζομάρες, κάποιος μπήκε και ρώτησε "Τι γίνεται η Saigon? Πώς τα πάει?" Και η μανούλα απάντησε με φυσικότητα "Πώς να τα πάει, αυτή εδώ δίνει συνεντεύξεις!" ROTFL)
Έχοντας υπ' όψιν αυτό, λοιπόν, θα αναφέρω μια στιχομυθία μέσα από την αίθουσα τοκετού, την ώρα που σπρώχνουμε με διάφορους τρόπους για να φέρουμε στον κόσμο "έναν Έλληνα ακόμα", στο σύντομο διάλειμμα ανάμεσα σε δύο συσπάσεις.
Το καστ:
Άννα, η γυναικολόγος
Όλγα, η μαία
Μαριέττα, η προϊσταμένη
Ιάκωβος, ο παιδίατρος
και φυσικά η yours truly επίτοκος, σε τρελά γούστα.
Ιάκωβος: - Το πρώτο σου μωράκι είναι?
Saigon: - Ναι, το πρώτο!
Ιάκωβος: - Άντε, με το καλό... Μην τη φοβάσαι την Άννα, είναι ζωγράφος σε κάτι τέτοια!
Saigon: - Μα το ξέρω, με κουράρει εδώ και 7 χρόνια...
Άννα: - Γιατρέ, δεν ξέρω αν είμαι ζωγράφος, πάντως εμένα προσωπικά μου αρέσει ο Νταλί!
Saigon: - Α, ωραίος ο σουρρεαλισμός... Μου ταιριάζει κιόλας! Και με τέτοια γιατρό δε θα κάνω παιδί εγώ, μαλακό ρολόι θα κάνω!
(Η Άννα το πιάνει και γελάει, η 'Ολγα μουρμουρίζει "μη χειρότερα".)
Άννα: - Και ο Μονέ μ' αρέσει, πάντως.
Saigon: - Χμ, καλός κι ο ιμπρεσσιονισμός. Εμένα πάλι που μ' αρέσει ο Ντεγκά, προλαβαίνουμε τώρα να κάνουμε κάτι γι' αυτό?
(Η Άννα το ξαναπιάνει και ξαναγελάει.)
Μαριέττα: - Αυτός ήτανε που ζωγράφιζε τις αφρικανές?
Saigon: - Όχι, ο Ντεγκά ζωγράφιζε μπαλαρίνες. Τις μαύρες που λέτε, τις έκανε ο Γκωγκέν.
Μαριέττα: - Αααααα... Και ο Βαν Γκογκ ποιος ήτανε?
Saigon: - Αυτός με τα ηλιοτρόπια, που έκοψε το αυτί του!
Σιωπή τριών δευτερολέπτων, όπου ο ολιγομελής θίασος ανταλλάσσει βλέμματα, όλοι συνειδητοποιούν το γελοίον του πράγματος και ξεσπάμε σε χαχανητά! LOL
Δεν θα το ξεχάσω ποτέ, ότι έσπρωχνα να γεννήσω και συζητούσαμε για Τέχνη...
Υ.Γ.: Αν και, μεταξύ μας, εκείνη την ώρα μάλλον η "Κραυγή" του Munch ταίριαζε περισσότερο! LOL
Saigon: - Ναι, το πρώτο!
Ιάκωβος: - Άντε, με το καλό... Μην τη φοβάσαι την Άννα, είναι ζωγράφος σε κάτι τέτοια!
Saigon: - Μα το ξέρω, με κουράρει εδώ και 7 χρόνια...
Άννα: - Γιατρέ, δεν ξέρω αν είμαι ζωγράφος, πάντως εμένα προσωπικά μου αρέσει ο Νταλί!
Saigon: - Α, ωραίος ο σουρρεαλισμός... Μου ταιριάζει κιόλας! Και με τέτοια γιατρό δε θα κάνω παιδί εγώ, μαλακό ρολόι θα κάνω!
(Η Άννα το πιάνει και γελάει, η 'Ολγα μουρμουρίζει "μη χειρότερα".)
Άννα: - Και ο Μονέ μ' αρέσει, πάντως.
Saigon: - Χμ, καλός κι ο ιμπρεσσιονισμός. Εμένα πάλι που μ' αρέσει ο Ντεγκά, προλαβαίνουμε τώρα να κάνουμε κάτι γι' αυτό?
(Η Άννα το ξαναπιάνει και ξαναγελάει.)
Μαριέττα: - Αυτός ήτανε που ζωγράφιζε τις αφρικανές?
Saigon: - Όχι, ο Ντεγκά ζωγράφιζε μπαλαρίνες. Τις μαύρες που λέτε, τις έκανε ο Γκωγκέν.
Μαριέττα: - Αααααα... Και ο Βαν Γκογκ ποιος ήτανε?
Saigon: - Αυτός με τα ηλιοτρόπια, που έκοψε το αυτί του!
Σιωπή τριών δευτερολέπτων, όπου ο ολιγομελής θίασος ανταλλάσσει βλέμματα, όλοι συνειδητοποιούν το γελοίον του πράγματος και ξεσπάμε σε χαχανητά! LOL
Δεν θα το ξεχάσω ποτέ, ότι έσπρωχνα να γεννήσω και συζητούσαμε για Τέχνη...
Υ.Γ.: Αν και, μεταξύ μας, εκείνη την ώρα μάλλον η "Κραυγή" του Munch ταίριαζε περισσότερο! LOL
by Saigon
